Wybrany do Parlamentu, 1786Edit
Grey został wybrany do Parlamentu dla okręgu wyborczego Northumberland w dniu 14 września 1786 roku, w wieku zaledwie 22 lat. Stał się częścią kręgu Whig Charles James Fox, Richard Brinsley Sheridan i księcia Walii, a wkrótce stał się jednym z głównych przywódców partii Whig. Był najmłodszym członkiem komisji oskarżycielskiej Warrena Hastingsa. Whig historyk T. B. Macaulay napisał w 1841 roku:
W wieku, kiedy większość z tych, którzy wyróżniają się w życiu są nadal walcząc o nagrody i stypendia w college’u, zdobył dla siebie widoczne miejsce w Parlamencie. Nie brakowało żadnej przewagi fortuny czy koneksji, która mogłaby podnieść na wyżyny jego wspaniałe talenty i nieskazitelny honor. W wieku dwudziestu trzech lat uznano go za godnego tego, by stanąć w szeregu z weteranami stanu, którzy pojawili się jako delegaci brytyjskiej Izby Gmin, przy barze brytyjskiej szlachty. Wszyscy, którzy stali przy tej ławie, oprócz niego samego, już nie żyją, winowajcy, obrońcy, oskarżyciele. Dla pokolenia, które jest teraz w pełni życia, jest on jedynym przedstawicielem wielkiego wieku, który przeminął. Ale ci, którzy w ciągu ostatnich dziesięciu lat słuchali z zachwytem, aż do porannego słońca świecącego na gobelinach Izby Lordów, wzniosłej i ożywionej elokwencji Karola hrabiego Greya, są w stanie sformułować pewną ocenę mocy rasy ludzi, wśród których nie był on najważniejszy.
Grey był również znany jako zwolennik reform parlamentarnych i emancypacji katolików. Jego romans z Georgianą Cavendish, księżną Devonshire, która sama była aktywną działaczką polityczną, niewiele mu zaszkodził, choć prawie doprowadził do jej rozwodu z mężem.
Minister spraw zagranicznych, 1806-1807Edit
W 1806, Grey, wtedy Lord Howick dzięki wyniesieniu jego ojca do stanu szlacheckiego jako Earl Grey, stał się częścią Ministerstwa Wszystkich Talentów (koalicja Foxite Whigs, Grenvillites i Addingtonites) jako Pierwszy Lord Admiralicji.
Po śmierci Foxa później w tym samym roku, Howick przejął zarówno jako minister spraw zagranicznych i jako lider Whigs. Ministerstwo rozpadło się w 1807 roku, gdy Jerzy III zablokował ustawodawstwo o emancypacji katolików i zażądał, by wszyscy ministrowie indywidualnie podpisali zobowiązanie, którego Howick odmówił, że nie będą „proponować żadnych dalszych ustępstw na rzecz katolików”.
Lata w opozycji, 1807-1830Edit
Rząd spadł od władzy w następnym roku, a po krótkim okresie jako członek parlamentu dla Appleby od maja do lipca 1807, Howick poszedł do Panów, zastępując ojca jako Earl Grey. Pozostawał w opozycji przez następne 23 lata. W tym okresie zdarzało się, że Grey był bliski dołączenia do rządu. W 1811 roku książę regent próbował nakłonić Greya i jego sojusznika Williama Grenville’a do przyłączenia się do ministerstwa Spencera Percevala po rezygnacji lorda Wellesleya. Grey i Grenville odmówili, ponieważ książę regent odmówił pójścia na ustępstwa w kwestii emancypacji katolików. Stosunki Greya z księciem były jeszcze bardziej napięte, gdy jego zrażona córka i dziedziczka, księżniczka Charlotte, zwróciła się do niego o radę, jak uniknąć wyboru męża dla niej przez jej ojca.
W sprawie wojen napoleońskich, Grey przyjął standardową linię partii Whig. Po początkowym zachwycie hiszpańskim powstaniem przeciwko Napoleonowi, Grey stał się przekonany o niezwyciężoności francuskiego cesarza po klęsce i śmierci Sir Johna Moore’a, przywódcy sił brytyjskich w wojnie półwyspowej. Grey powoli zaczął dostrzegać sukcesy militarne następcy Moore’a, księcia Wellingtona. Kiedy Napoleon po raz pierwszy abdykował w 1814 roku, Grey sprzeciwił się przywróceniu autorytarnej monarchii Burbonów; a kiedy Napoleon został ponownie zainstalowany w następnym roku, powiedział, że zmiana ta była wewnętrzną sprawą Francji.
W 1826 roku, wierząc, że partia Whig nie zwraca już uwagi na jego opinie, Grey ustąpił ze stanowiska lidera na rzecz lorda Lansdowne’a. W następnym roku, kiedy George Canning zastąpił lorda Liverpoolu na stanowisku premiera, to właśnie Lansdowne, a nie Grey został poproszony o dołączenie do rządu, który potrzebował wzmocnienia po rezygnacji Roberta Peela i księcia Wellingtona. Kiedy Wellington został premierem w 1828 roku, Jerzy IV (jako książę regent został) wyróżnił Greya jako jedyną osobę, której nie mógł mianować do rządu.
Premier (1830-1834) i Great Reform Act 1832Edit
W 1830 roku, po śmierci Jerzego IV i gdy książę Wellington podał się do dymisji w kwestii reformy parlamentarnej, Whigowie ostatecznie powrócili do władzy, z Greyem jako premierem. W 1831 roku został członkiem Orderu Podwiązki. Jego kadencja była godna uwagi, gdyż w 1832 roku uchwalono Reform Act, który ostatecznie doprowadził do reformy Izby Gmin, a w 1833 roku zniesiono niewolnictwo w całym Imperium Brytyjskim. Z upływem lat Grey stawał się jednak coraz bardziej konserwatywny i był ostrożny w inicjowaniu dalej idących reform, zwłaszcza że wiedział, iż król w najlepszym wypadku był tylko niechętnym zwolennikiem reform.
Grey przyczynił się do planu założenia nowej kolonii w Australii Południowej: w 1831 roku pod auspicjami Roberta Gougera, Anthony’ego Bacona, Jeremy’ego Benthama i Greya przygotowano „Propozycję dla rządu Jego Królewskiej Mości założenia kolonii na południowym wybrzeżu Australii”, ale jej idee uznano za zbyt radykalne i nie udało się przyciągnąć wymaganych inwestycji. W tym samym roku Grey został powołany do służby w Government Commission upon Emigration (która została zlikwidowana w 1832 roku).
To była kwestia Irlandii, która przyśpieszyła koniec premierostwa Greya w 1834 roku. Lord Anglesey, wicekról Irlandii, preferował reformy pojednawcze, w tym częściową redystrybucję dochodów z dziesięciny kościelnej na rzecz kościoła katolickiego, z dala od kościoła protestanckiego, politykę znaną jako „zawłaszczanie”. Główny sekretarz ds. Irlandii, lord Stanley, preferował jednak środki przymusu. Gabinet był podzielony i kiedy Lord John Russell zwrócił uwagę w Izbie Gmin na różnice zdań w sprawie przywłaszczenia, Stanley i inni podali się do dymisji. To skłoniło Greya do wycofania się z życia publicznego, pozostawiając Lorda Melbourne’a jako jego następcę. W przeciwieństwie do większości polityków, wydaje się, że rzeczywiście wolał życie prywatne; koledzy zauważyli żarliwie, że groził rezygnacją przy każdym niepowodzeniu.
Grey wrócił do Howick, ale trzymał się blisko polityki nowego gabinetu pod Melbourne, którego on, a zwłaszcza jego rodzina, uważała za zwykłego dublera, dopóki nie zaczął działać w sposób, którego nie aprobowali. W miarę upływu dekady Grey stawał się coraz bardziej krytyczny, szczególnie skłonny widzieć za kulisami rękę Daniela O’Connella i winić Melbourne’a za uległość wobec radykałów, z którymi utożsamiał irlandzkiego patriotę. Nie zważał na to, że Melbourne musi trzymać radykałów po swojej stronie, by zachować kurczącą się większość w Izbie Gmin, a w szczególności nie znosił żadnego uszczerbku na swoim wielkim osiągnięciu, ustawie o reformie, którą uważał za ostateczne rozwiązanie problemu w dającej się przewidzieć przyszłości. Nieustannie podkreślał jej konserwatywny charakter. Jak oświadczył w swoim ostatnim wielkim publicznym przemówieniu, na Grey Festival zorganizowanym na jego cześć w Edynburgu we wrześniu 1834 roku, jego celem było wzmocnienie i zachowanie ustalonej konstytucji, uczynienie jej bardziej akceptowalną dla ogółu społeczeństwa, a zwłaszcza dla klas średnich, które były głównymi beneficjentami Reform Act, oraz ustanowienie zasady, że przyszłe zmiany będą stopniowe, „zgodnie z rosnącą inteligencją ludu i potrzebami czasu”. Było to przemówienie konserwatywnego męża stanu.
Posługa Lorda Greya, listopad 1830 – lipiec 1834Edit
- Lord Grey – Pierwszy Lord Skarbu i Lider Izby Lordów
- Lord Brougham – Lord Kanclerz
- Lord Lansdowne – Lord Przewodniczący Rady
- Lord Durham – Lord Privy Seal
- Lord Melbourne – Sekretarz Stanu ds. Departamentu Spraw Wewnętrznych
- Lord Palmerston – Sekretarz Stanu ds. wojny i kolonii
- Sir James Graham – pierwszy lord Admiralicji
- Lord Althorp – kanclerz skarbu i przywódca Izby Gmin
- Charles Grant – prezes Rady Kontroli
- Lord Holland – Kanclerz Księstwa Lancaster
- The Duke of Richmond – Postmaster General
- Lord Carlisle – Minister bez Portfolio
Zmiany
- Czerwiec 1831 – Lord John Russell, płatnik sił zbrojnych, i Edward Smith-Stanley, główny sekretarz ds. Irlandii, dołączają do gabinetu.
- Kwiecień 1833 – lord Goderich, obecnie lord Ripon, zastępuje lorda Durham jako Lord Privy Seal. Edward Smith-Stanley zastępuje Ripon jako sekretarz stanu ds. wojny i kolonii. Jego następca jako główny sekretarz ds. Irlandii nie znalazł się w gabinecie. Edward Ellice, sekretarz wojny, dołącza do Cabinet.
- June 1834 – Thomas Spring Rice zastępuje Stanley jako Colonial Secretary. Lord Carlisle zastępuje Ripon jako Lord Privy Seal. Lord Auckland zastępuje Grahama na stanowisku Pierwszego Lorda Admiralicji. Książę Richmond opuszcza gabinet. Jego następca jako Postmaster General nie jest w gabinecie. Charles Poulett Thomson, prezes Board of Trade, i James Abercrombie, Master of the Mint, dołączyć do gabinetu.
.