Międzynarodowy zespół badaczy kierowany przez Swedish Centre for Palaeogenetics przeanalizował 31 sekwencji genomu mitochondrialnego lwa jaskiniowego (Panthera spelaea) i stwierdził, że ten wymarły megakarnawior istniał w plejstocenie jako co najmniej dwa podgatunki. Naukowcy potwierdzili również, że lew jaskiniowy i wymarły lew (Panthera leo) są odrębnymi gatunkami.
Krajobraz brytyjskiego plejstocenu podczas interglacjału z lwem jaskiniowym (Panthera spelaea), słoniami o prostych kłach (Palaeoloxodon antiquus), nosorożcem wąskonosym (Stephanorhinus hemitoechus), żubrem stepowym (Bison priscus), żubrem (Bison primigenius) i hipopotamem (Hippopotamus amphibius). Image credit: Roman Uchytel, via the Netherlands Institute of Ecology.
Lew jaskiniowy był drapieżnikiem wierzchołkowym szeroko rozpowszechnionym w całej Holarktyce aż do ich wyginięcia pod koniec okresu plejstocenu.
Był większy niż jego współczesny odpowiednik, a plejstoceńska sztuka jaskiniowa sugeruje, że nie miał grzywy.
Jednakże mógł on dzielić kilka cech behawioralnych z lwem, takich jak życie w grupie i rytuały zalotów.
Czas dywergencji między wymarłym lwem jaskiniowym a wymarłym lwem jest kontrowersyjny.
„Lew jaskiniowy był jednym z najbardziej powszechnych dużych drapieżników podczas ostatniej epoki lodowcowej, z rozmieszczeniem w całej północnej Eurazji i Ameryce Północnej. Wyginął około 14 000 lat temu” – powiedział profesor Love Dalén, genetyk ewolucyjny w Centrum Paleogenetyki.
Lwy jaskiniowe namalowane w jaskini Chauvet, Francja.
W badaniu profesor Dalén i współpracownicy zbadali różnorodność genomu mitochondrialnego u 31 lwów jaskiniowych, w tym dobrze zachowanego młodego lwa jaskiniowego o imieniu Spartak, z całego ich prehistorycznego zakresu.
„Spartak był zamrożony przez 28 000 lat, zanim został odkryty i jest prawdopodobnie najlepiej zachowanym zwierzęciem z epoki lodowcowej, jakie kiedykolwiek znaleziono”, powiedzieli.
Zidentyfikowali oni dwa głęboko zróżnicowane podgatunki i dodatkowy trzeci odrębny ród reprezentowany przez jednego osobnika.
Jeden z tych podgatunków żył w Beringii (Jakucja, Alaska i Yukon Territory), podczas gdy drugi był rozpowszechniony w całej zachodniej Eurazji.
Ta dystrybucja geograficzna jest zgodna z poprzednimi ustaleniami, że czaszki i szczęki lwów jaskiniowych z Beringii są znacznie mniejsze niż te z Europy.
W dodatku, jest prawdopodobne, że beringyjskie i europejskie lwy jaskiniowe miały różne preferencje żywieniowe, przy czym te pierwsze skupiały się na żubrach i koniach, a te drugie na reniferach.
Wyniki pokazują również, że lwy jaskiniowe oddzieliły się od dzisiejszych lwów około 1.85 milionów lat temu, a następnie podzieliły się na dwa różne podgatunki mniej więcej 500 000 lat temu.
„Nasze badanie sugeruje, że lew jaskiniowy był rzeczywiście odrębnym gatunkiem, oddzielonym od współczesnego lwa” – powiedział dr. David Stanton, badacz w Centrum Paleogenetyki i Departamencie Bioinformatyki i Genetyki w Szwedzkim Muzeum Historii Naturalnej.
„Analizy wspierają również teorię, że lew jaskiniowy był podzielony na wschodni i zachodni podgatunek.”
Znaleziska zostały opublikowane w czasopiśmie Scientific Reports.
D.W.G. Stanton et al. 2020. Early Pleistocene origin and extensive intra-species diversity of the extinct cave lion. Sci Rep 10, 12621; doi: 10.1038/s41598-020-69474-1
.