Małżeństwo nigdy nie jest łatwe, ale jak chrześcijański małżonek (i jego kościół) może dobrze kochać niewierzącego partnera. Nasze kościoły nie zawsze wiedzą, jak zaprzyjaźnić się i zadbać o wierzącego małżonka – nie mówiąc już o niewierzącym partnerze.
„Pastoralnie, kościoły nie zawsze wspierały lub pomagały ludziom w tej sytuacji”, mówi Sarah Condie, która nie tylko prowadzi ceniony kurs wzbogacania małżeństwa wraz z mężem, Keithem, ale jest również współdyrektorem Instytutu Zdrowia Psychicznego i Opieki Duszpasterskiej oraz jest dyrektorem ds. dobrego samopoczucia i opieki w Church by the Bridge w Kirribilli.
Dodaje: „Chciałabym powiedzieć, że jest mi przykro i przyznaję się do tej porażki. Kościoły zwykle działają dobrze, kiedy robi się to, co jest 'przeznaczone’ do zrobienia – cokolwiek to jest – a my jesteśmy dobrzy w robieniu założeń na temat ludzi, którzy są w innych okolicznościach.”
Condie zwraca uwagę, że tak jak wszystkie osoby są różne, wszystkie małżeństwa będą różne, a najważniejszą rzeczą, jaką możemy zrobić, jest słuchanie siebie nawzajem.
„Czy kiedykolwiek usiedliście i zapytaliście przyjaciela, jak to jest – dobrze i źle? I zapytałeś, jak możesz ich wesprzeć? Musimy pozwolić, aby oni nam powiedzieli.”
W świetle tego wyzwania, oto trzy historie chrześcijan poślubionych niechrześcijanom, wyłaniające się z trzech bardzo różnych okoliczności,
Mia, poślubiona w wieku 21 lat. „Jak źle może być?”
„Kiedy miałam 18 lat, będąc już chrześcijanką, modliłam się o chrześcijańskiego chłopaka. Zaczęłam chodzić do świetnej grupy młodzieżowej, pełnej przystojnych surferów – byłam w niebie! Więc znalazłam chłopaka, kochałam go do szaleństwa, myślałam, że jest tym jedynym, aż pewnego dnia rzucił mnie dla dziewczyny, która nie była chrześcijanką.”
„Byłam zdecydowana wyjść za mąż, więc stworzyłam Izmaela” – mówi Mia, nawiązując do biblijnego syna Abrahama z Hagar, służącą jego żony Sary. „Byłam zbyt niecierpliwa, aby Bóg wybrał mi innego męża, a także nie byłam wystarczająco dojrzała w Bogu, aby czekać, więc po prostu sprawiłam, że tak się stało i od tamtej pory za to płacę.
„Oczywiście znałam Pismo Święte – że nie powinnam być w nierównym związku – ale pomyślałam sobie: 'Jak źle może być?Wyszła za mąż w wieku 21 lat i szybko założyła rodzinę z Johnem, co dało jej więcej powodów, aby trzymać się małżeństwa, gdy nadeszły ciężkie czasy – co nieuchronnie nastąpiło. Wynikające z tego 34-letnie małżeństwo miało swój udział w wyboistych momentach, ale Mia wierzy, że dzięki temu wzrosła w wierze.
„Plusem jest to, że wzrosłam w Bogu, to mnie wzmocniło”, mówi. „Ponieważ nie walczymy przeciwko krwi i ciału. Nie walczę przeciwko mojemu mężowi. To jest diabeł.”
„Wzrosłam w Bogu”
Wie, że małżeństwo z niechrześcijaninem ograniczyło jej zaangażowanie w kościele i studium biblijne, w którym uczestniczy tylko wtedy, gdy John wyjeżdża do pracy, a swoje datki finansowe przekazuje w tajemnicy.
Przede wszystkim Mia stara się być najlepszą żoną, jaką potrafi, aby być świadectwem dla Jana i upewnia się, że modli się za niego, a nie próbuje go namówić do wiary, jak to robiła na początku. Ufa Bogu, że On ma kontrolę.
„Bóg jest bardzo dobry w przekształcaniu naszych błędów w dobro”, mówi.
Louisa, 40 lat, została chrześcijanką i nie mogła się zmusić, aby powiedzieć o tym mężowi.
Louisa była agnostyczką, kiedy poznała Dana, nominalnego katolika. Spotykali się przez osiem lat, mieszkając razem przez sześć z nich, i pobrali się cywilnie w wieku 20 lat. Po narodzinach dzieci przeprowadzili się do nowego miasta, a Louisa szukała przyjaciół.
„W pierwsze Boże Narodzenie zobaczyłam ogłoszenie o spotkaniu kobiet w miejscowym kościele” – mówi. „Nie znałam nikogo, ale to był wieczór z dala od dzieci! Poszłam więc, a żona pastora przygotowała inną mamę do rozmowy ze mną.”
Później dołączyła do grupy matek z chrześcijanką, która się z nią zaprzyjaźniła, poznała kilku innych chrześcijan i zaczęła prowadzić rozmowy o ewangelii. Kiedy w końcu oddała swoje życie Bogu, nie mogła się zmusić, by powiedzieć o tym Danowi. „Nie mówiłam mu przez cztery miesiące, bo bałam się, co sobie pomyśli” – mówi. „Kiedy to zrobiłam, był wspierający – powiedział: 'Ja też jestem chrześcijaninem, tylko katolickim’. Ale potem zaczął dostrzegać różnicę: 'Brałam to wszystko zbyt poważnie’ – tak by to określił.”
„Bałam się tego, co sobie pomyśli”
Niedługo po tym, Dan wszedł w okres głębokiej depresji, która wpłynęła na jego poglądy na temat wiary Louisy. Jak mówi, zdarzają mu się okresy, kiedy nie przejmuje się nią, ale potem nagle staje się bardzo antagonistyczny. W końcu wyruszył w swoją własną podróż, aby zbadać sprawy duchowe, która zakończyła się jego bardziej formalnym przyjęciem ateizmu.
W rezultacie Louisa ma „dwie rodziny” – jedną w domu i jedną w kościele – którymi musi ostrożnie żonglować.
„Muszę trzymać je oddzielnie, ponieważ uważam, że to jest szacunek dla Dana” – mówi. „Na głębszym poziomie, sposób, w jaki reaguję na niego, w dobrym dniu, jest przez okazywanie łaski. Muszę świadomie czerpać z tego i kochać go pomimo tego, co się dzieje. Nie zawsze zamykam usta, ale kiedy to robię, myślę, że jest to spowodowane Bożą łaską dla mnie. Kiedy pozwalam sobie przejąć kontrolę, wtedy właśnie dochodzi do kłótni.”
Chrześcijaństwo nie jest jedynym obszarem konfliktu w ich małżeństwie. Louisa uważa, że gdyby nie została chrześcijanką, nie byliby już małżeństwem.
„Moja wiara daje mi możliwość bycia zadowoloną, nawet jeśli związek nie jest idealny” – mówi. „Nie tylko przetrwać to, ale znaleźć radość, szczęście i zadowolenie w niedoskonałościach.”
Jeśli chodzi o ich dzieci, ma nadzieję, że posiadanie rodziców o różnych przekonaniach pozwoli im podjąć bardziej dojrzałą decyzję, jeśli sami będą podążać za Jezusem.
„To może im pomóc w posiadaniu własnej wiary, jeśli ją mają”, mówi Louisa. „To nie będzie czymś oczywistym.”
Simon i Deb, po trzydziestce
Simon i Deb poznali się na studiach biblijnych, szybko się pobrali i prawie natychmiast urodziło im się pierwsze dziecko. Chociaż ich miłość do siebie nawzajem i do Jezusa była głęboka i szczera, był to początek niesamowicie trudnego okresu.
Deb nabawiła się ciężkiej depresji poporodowej, która nawracała po kolejnych porodach – w międzyczasie zachorowała na raka. Po trzecim dziecku jej depresja pogorszyła się tak bardzo, że trafiła do szpitala i przeżyła „trzy lata czystego piekła”.
„Nie mogłam się z nikim związać. Przeżywałam traumę, miałam myśli samobójcze – naprawdę trudno było się nie zabić” – mówi.
Stosunek Deb do Boga cierpiał równolegle ze wszystkim innym; jej życie modlitewne wyschło, a ona sama nie chciała w ogóle angażować się w wiarę. „W końcu depresja minęła, ale nadal nie mogłam odnieść się do Boga” – mówi Deb. „W końcu pomyślałam – a może po prostu przestanę się martwić o Boga? Tak też zrobiłam i… poczułam się dobrze. Teraz czuję, jakbym straciła całą wiarę i przekonania.”
„Co by było, gdybym po prostu przestała się martwić o Boga?”
To było kilka lat temu. Jej chrześcijańscy przyjaciele zareagowali zakładając, że jej małżeństwo jest w zasadzie skończone, podczas gdy Simon opisuje swoją własną reakcję jako „nie najbardziej pastoralną”.
„Po prostu nalegałem, aby była chrześcijanką, podkreślając Boże obietnice”, mówi. „Musiałem jej wysłuchać – dowiedzieć się, co czuła, w jakim punkcie się znajdowała. I pamiętać, że Bóg ma dla Deb więcej miłości niż ja, a mam jej całkiem sporo.”
Deb podkreśla, że nie straciła wiary „celowo” i z pewnością nie było jej pragnieniem zranienie męża czy chrześcijańskich przyjaciół. Dodaje jednak, że nie jest ich zadaniem przekonywanie jej do powrotu do królestwa.
Dodaje Simon: „Mamy tendencję do stawania się arminianami – brania winy na siebie, zgadywania, myślenia, że możemy to naprawić. Nie mamy dobrej teologii wątpliwości.”
Oboje wspominają, że nie ma zbyt wiele wsparcia dla takich par jak oni, a kościoły nie wiedzą, jak je traktować. Wierzą jednak, że wbrew oczekiwaniom, dzięki temu doświadczeniu ich małżeństwo stało się silniejsze.
„Zmusiło nas to do lepszej komunikacji, ponieważ wcześniej po prostu zgadzaliśmy się we wszystkim” – mówi Simon. „To było tak, jakby ciężarówka przejechała po mojej żonie, ale widzę Bożą dobroć i zaopatrzenie.”
Ostatnie słowa Deb na temat tego, jak odnosić się do tych, którzy odpadli, brzmią: „Po prostu kochaj ludzi takimi, jakimi są i w jakim punkcie się znajdują. To jest to, co chcę, aby ludzie wiedzieli. Ale ktoś inny może czuć się inaczej.”
Dowiedz się więcej
● Argument przeciwko świadomemu poślubieniu niewierzącego opiera się w większym stopniu na pozytywnej, całej biblijnej teologii natury małżeństwa i jego celów.
● Więcej na temat strony duszpasterskiej, patrz: „Kiedy jeden z małżonków jest niewierzący” i „Jak doradzać osobom pozostającym w związkach małżeńskich z niewierzącymi”
● Z Anglicare Counselling można się skontaktować pod numerem 1300 651 728.
● Strona internetowa kursu małżeńskiego Keitha i Sarah Condie oraz strona Instytutu Duszpasterstwa Zdrowia Psychicznego &
● Zalecana lektura Sarah Condie: The Seven Principles for Making Marriage Work autorstwa Johna Gottmana.
.