W kwietniu 1969 roku Bob Dylan udał się do Nashville, aby nagrać swój dziewiąty album studyjny. Byłby to jego trzeci raz, kiedy nagrywał tam z lokalnymi profesjonalistami sesyjnymi i producentem Bobem Johnstonem, ale tym razem byłoby inaczej: W przeciwieństwie do „cienkiego, dzikiego brzmienia rtęci” z Blonde on Blonde z 1966 roku i złowieszczego akustycznego folku z John Wesley Harding z 1967 roku, jego następny album miał być tradycyjną płytą country. Nazwał go Nashville Skyline.
While eksperymentalne zespoły, takie jak New York’s Velvet Underground i San Francisco’s Grateful Dead były przesuwanie granic w muzyce, Dylan został odosobniony w Woodstock, Nowy Jork, koncentrując się na jego rosnącej rodziny i płacąc niewiele uwagi do nowych trendów muzycznych. W końcu po raz kolejny przełamał oczekiwania publiczności i wydał album, którego nikt się nie spodziewał. „To typ piosenek, które zawsze miałem ochotę napisać, kiedy byłem sam” – powiedział Newsweekowi. „Piosenki te odzwierciedlają więcej wewnętrznego mnie niż piosenki z przeszłości.”
Nashville Skyline zaznaczył wyraźną zmianę w wokalu Dylana: Rozwinął on barytonowy, country croon, który, jak twierdził, był wynikiem jego decyzji o rzuceniu palenia papierosów. „Kiedy przestałem palić, mój głos zmienił się… tak drastycznie, że sam nie mogłem w to uwierzyć” – powiedział założycielce Rolling Stone, Jann S. Wenner, w swoim pierwszym w karierze wywiadzie dla tej publikacji. „Mówię ci, przestań palić te papierosy, a będziesz w stanie śpiewać jak Caruso”. W rzeczywistości próbował stworzyć nową wokalną osobowość, która pasowałaby do jego nowego stylu muzycznego.
W hołdzie 50. rocznicy wydania Nashville Skyline, oto 10 rzeczy, których możesz nie wiedzieć o tym albumie.
1. Roboczy tytuł albumu brzmiał John Wesley Harding Vol. 2.
Pierwotnie płyta miała się nazywać John Wesley Harding Vol. 2, ale według Dylana, Columbia chciała nazwać płytę Love Is All There Is. „Nie widziałem w tym nic złego” – powiedział Rolling Stone. „Ale brzmiało to dla mnie trochę upiornie.”
Rozważał inne tytuły robocze, w tym Lay Lady Lay i Girl From the North Country, zanim osiadł na Nashville Skyline. „To był kolejny tytuł, który tak naprawdę nie wydawał się pasować” – wspominał Dylan, śmiejąc się. „Wyobraźcie sobie mnie na froncie trzymającego gitarę i Girl From the North Country wydrukowaną na górze.”
2. „Lay Lady Lay” prawie pojawiło się w filmie Midnight Cowboy z 1969 roku.
Miesiące przed rozpoczęciem pracy nad albumem, Dylan został poproszony o wniesienie piosenki do powstającego filmu Jon Voight/Dustin Hoffman. Ale zanim przedstawił „Lay Lady Lay” reżyserowi Johnowi Schlesingerowi, zdecydowali się już na cover Harry’ego Nilssona „Everybody’s Talkin'” Freda Neila.”
Jesienią 1968 roku Dylan zaproponował piosenkę braciom Everly, kiedy spotkał się z nimi za kulisami nowojorskiego koncertu. Powszechnie podawano, że odmówili, ale duet wyprostował sprawę w wywiadzie z Kurtem Loderem w 1986 roku: „Śpiewał jej fragmenty, a my nie byliśmy do końca pewni, czy nam ją proponuje, czy nie” – przyznał Don Everly. „To był jeden z tych niesamowitych momentów. W końcu wycięliśmy tę piosenkę jakieś 15 lat później.”
3. Kris Kristofferson asystował przy partiach perkusji w „Lay Lady Lay.”
Uwodzicielska ballada zawierała gitarę stalową gitarzysty Normana Blake’a i niski śpiew Dylana, ale brakowało w niej partii perkusji po wczesnej próbie piosenki. Perkusista Kenny Buttrey zapytał Dylana, co ma na myśli. Odpowiedział: „Bongosy”. Buttrey znalazł stary zestaw bongosów i podłożył pod nie zapalniczkę, by napiąć skórę. Kiedy Johnston zasugerował dodanie krowich dzwonków, Buttrey również je znalazł.
Kristofferson, pracujący wówczas jako dozorca w studiu, został poproszony o przytrzymanie bongosów i krowich dzwonków obok zestawu perkusyjnego Buttreya. „Właśnie opróżnił moją popielniczkę przy perkusji” – wspominał Buttrey. „Powiedziałem: 'Kris, zrób mi przysługę, potrzymaj te dwie rzeczy'”
4. Kiedy Dylan pyta „Is it rolling, Bob?” w intro do „To Be Alone With You”, rozmawia z producentem Bobem Johnstonem.
Johnston, który produkował również Johnny’ego Casha, Simona & Garfunkela i Leonarda Cohena, rozpoczął współpracę z Dylanem przy Highway 61 Revisited z 1965 roku. Dylan spędził większość swojej kariery blisko współpracując z legendarnym producentem Tomem Wilsonem, ale rozstali się po ukończeniu „Like a Rolling Stone.”
Do dziś nie jest jasne, dlaczego Wilson został zastąpiony przez Johnstona. Jak zawsze nieuchwytny Dylan powiedział Rolling Stone w 1969 roku: „Wiem tylko, że pewnego dnia nagrywałem, a Tom zawsze tam był – nie miałem powodu, by myśleć, że go tam nie będzie – i pewnego dnia spojrzałem w górę, a Bob tam był.”
5. Zbiegiem okoliczności Johnny Cash nagrywał w tym samym studiu co Dylan w Nashville. Wspólnie nagrali 18 piosenek.
Gwiazda country wpadła, gdy Dylan nagrywał „Tonight I’ll Be Staying Here With You” i „Nashville Skyline Rag”. Następnego dnia obaj poszli na kolację, podczas gdy Johnston przygotowywał się do ich wspólnego nagrania. „Kiedy ich nie było, wstawiłem światła do studia, sprawiłem, że wyglądało jak cholerny klub nocny”, powiedział Johnston. „Ustawiłem tam wszystkie mikrofony, gitary, wszystko to.”
Duet nagrał razem 18 piosenek. „Girl From the North Country”, country take on The Freewheelin’ Bob Dylan track, był jedynym oficjalnie wydanym. „Cash powiedział 'Cóż, spójrz na moją 45-tkę’, a Dylan odpowiedział 'Mam swoją 45-tkę'” – wspominał Johnston. „To najbardziej niesamowita, asynchroniczna rzecz, jaką kiedykolwiek w życiu słyszałem”. Sesje były szeroko bootlegowane.
6. album otworzył bramy powodziowe dla country rocka.
Chociaż Nashville Skyline nie znalazło się na listach przebojów country, osiągnęło szczyt na poziomie Numer 3 na Billboard 200, wprowadzając fanów mainstreamu do dźwięku, którego wielu nigdy wcześniej nie słyszało. To skrzyżowanie country i popu pomogło utorować drogę dla Eagles i innych supergwiazd country-rocka z początku lat 70.
„Nasze pokolenie zawdzięcza mu nasze artystyczne życie, ponieważ otworzył wszystkie drzwi w Nashville, kiedy zrobił Blonde On Blonde i Nashville Skyline”, wspomina Kristofferson. „Scena country była tak konserwatywna, dopóki on nie przybył. Przyniósł zupełnie nową publiczność. Zmienił sposób, w jaki ludzie o tym myśleli – nawet Grand Ol’ Opry już nigdy nie było takie samo.”
7. Dylan zagrał „I Threw It All Away” dla George’a Harrisona w Święto Dziękczynienia 1968 roku.
Kiedy Harrison i jego ówczesna żona Pattie Boyd spędzili wakacje z Dylanami w Woodstock, Dylan wykonał dla nich tę pełną poczucia winy melodię. Harrison był tak zdmuchnięty, że wykonał ją wraz z kolegami Beatlesami podczas sesji Let It Be w styczniu 1969 r.
Z liniami takimi jak „Once I had mountains in the palm of my hands/And rivers that run through every day,” „I Threw It All Away” jest bogate w szczegóły i obrazy. Na albumie, na którym większość utworów była zredukowana i czysta, „I Threw It All Away” ma bardziej tradycyjną dylanowską strukturę. „Na Nashville Skyline trzeba było czytać między wierszami” – mówił Jonathanowi Cottowi w 1978 roku. „Próbowałem uchwycić coś, co doprowadziłoby mnie do miejsca, w którym myślałem, że powinienem być, a to nie prowadziło donikąd – po prostu szło w dół, w dół, w dół. Nie mogłem być nikim innym niż sobą, a w tamtym momencie nie wiedziałem tego, ani nie chciałem wiedzieć.”
8. Album został nagrany w zaledwie cztery dni.
Większa część Nashville Skyline została nagrana w ciągu czterech dni w połowie lutego. Było to typowe dla Dylana, który nagrał „Another Side of Bob Dylan” z 1964 roku w jeden wieczór i rzadko kiedy potrzebował więcej niż tydzień, aby wyciąć swoje albumy, gdy zaczął pracować z zespołami wspierającymi. Błyskawiczne tempo odpowiadało również towarzyszącym mu kotom sesyjnym z Nashville, które były przyzwyczajone do bardzo szybkiej pracy, aby nie gromadzić kosztownego czasu studyjnego.
9. „Nashville Skyline Rag” to pierwszy instrumentalny utwór na albumie Dylana.
Jeśli przeróbka „Girl From the North Country” z udziałem Johnny’ego Casha nie była wystarczająco jasna, „Nashville Skyline Rag” powiedział słuchaczom, że to nie jest twój typowy album Dylana. Zawierająca nieco ponad trzy minuty muzyki ragtime, ta żywa melodia mogłaby z łatwością zmieścić się na płycie Scotta Joplina.
Była to również szansa dla niektórych z najlepszych graczy sesyjnych z Nashville – niektórzy z nich pracowali z Dylanem od czasów Blonde on Blonde – aby pokazać swoje umiejętności i wziąć solówki bez przerywania ich przez Dylana.
10. Dwie z piosenek na tym albumie nigdy nie były grane na żywo.
Dylan nie odbył trasy koncertowej w ramach supportu Nashville Skyline i nie wyruszył w trasę ponownie, dopóki nie połączył się z zespołem w 1974 roku. Na tej trasie jedyną piosenką z Nashville Skyline, którą włączył do programu, była „Lay Lady Lay”. Od tego czasu grał „Tonight I’ll Be Staying Here With You”, „Country Pie”, „To Be Alone With You”, „Tell Me That It Isn’t True” i „One More Night” przez dekady, ale jeszcze nie wykonał „Nashville Skyline Rag” lub „Peggy Day.”
.