Media interaktywne, zwane również interaktywnymi multimediami, każdy dostarczany komputerowo system elektroniczny, który pozwala użytkownikowi kontrolować, łączyć i manipulować różnymi rodzajami mediów, takimi jak tekst, dźwięk, wideo, grafika komputerowa i animacja. Interaktywne media integrują komputer, pamięć masową, dane cyfrowe (binarne), telefon, telewizję i inne technologie informacyjne. Do ich najczęstszych zastosowań należą programy szkoleniowe, gry wideo, elektroniczne encyklopedie i przewodniki turystyczne. Media interaktywne zmieniają rolę użytkownika z obserwatora na uczestnika i są uważane za następną generację elektronicznych systemów informacyjnych.
System komputera osobistego (PC) z konwencjonalną pamięcią dysków magnetycznych technicznie kwalifikuje się jako rodzaj mediów interaktywnych. Bardziej zaawansowane systemy interaktywne były w użyciu od czasu rozwoju komputera w połowie XX wieku – na przykład jako symulatory lotu w przemyśle lotniczym. Termin ten został jednak spopularyzowany we wczesnych latach 90. w celu opisania komputerów PC, które zawierają urządzenia pamięci optycznej (laserowej) o dużej pojemności i cyfrowe systemy dźwiękowe.
Najczęstsze urządzenie multimedialne składa się z komputera PC z cyfrowym modułem głośnikowym i napędem CD-ROM (compact disc read-only memory), który optycznie pobiera dane i instrukcje z płyty CD-ROM. Wiele systemów zawiera również narzędzie ręczne (np. pad kontrolny lub joystick), które jest używane do komunikacji z komputerem. Takie systemy pozwalają użytkownikom na odczytywanie i zmianę kolejności sekwencji tekstu, animowanych obrazów i dźwięku, które są przechowywane na płytach CD-ROM o dużej pojemności. Systemy z jednostkami CD write-once read-many (WORM) pozwalają użytkownikom tworzyć i przechowywać również dźwięki i obrazy. Niektóre urządzenia multimedialne oparte na komputerach PC integrują również telewizję i radio.
Wśród interaktywnych systemów medialnych w fazie komercyjnego rozwoju w połowie lat dziewięćdziesiątych były usługi telewizji kablowej z interfejsami komputerowymi, które umożliwiają widzom interakcję z programami telewizyjnymi; szybkie interaktywne systemy komunikacji audiowizualnej, które opierają się na danych cyfrowych z linii światłowodowych lub zdigitalizowanych transmisji bezprzewodowych; oraz systemy wirtualnej rzeczywistości, które tworzą sztuczne środowiska sensoryczne w małej skali.
.