Wczesne życieEdit
Był synem Patricka Hepburna, 3. hrabiego Bothwell, i Agnes Sinclair (zm. 1572), córki Henry’ego Sinclaira, 3. lorda Sinclaira, i od urodzenia był stylizowany na The Master of Bothwell. Zastąpił ojca jako Earl of Bothwell i Lord Hailes w 1556 roku.
MałżeństwaEdit
Jako Lord High Admiral of Scotland, Lord Bothwell odwiedził Kopenhagę około 1559 roku. Zakochał się w Annie Tronds, znanej w języku angielskim jako Anna Throndsen lub Anna Rustung. Była to norweska szlachcianka, której ojciec, Kristoffer Trondson, słynny norweski admirał, pełnił funkcję duńskiego konsula królewskiego. Po zaręczynach, lub raczej małżeństwie według norweskiego prawa, Anna wyjechała z Bothwellem. We Flandrii powiedział, że nie ma pieniędzy i poprosił Annę, by sprzedała cały swój dobytek. Anna zgodziła się i odwiedziła swoją rodzinę w Danii, by prosić o więcej pieniędzy. Anna była niezadowolona i najwyraźniej często narzekała na Bothwella. Jego traktowanie Anny odegrało rolę w jego ostatecznym upadku.
w lutym 1566 roku Bothwell poślubił lady Jean Gordon, córkę 4. hrabiego Huntly i siostrę sir Johna Gordona oraz 5. hrabiego Huntly. Rozwiedli się 7 maja 1567 r., jako przyczynę podając jego cudzołóstwo z jej służącą Bessie Crawford. Poślubił Marię, królową Szkotów, osiem dni później.
Spotkanie z królową Marią we FrancjiEdit
Lord Bothwell najwyraźniej spotkał królową Marię, gdy odwiedził dwór francuski jesienią 1560 roku, po tym jak opuścił Annę Rustung we Flandrii. Został życzliwie przyjęty przez królową i jej męża, króla Franciszka II, i, jak sam to ujął: „Królowa wynagrodziła mnie bardziej liberalnie i honorowo, niż na to zasługiwałem” – otrzymując 600 koron oraz stanowisko i pensję szlachcica Izby Króla Francuskiego. Wiosną 1561 roku ponownie odwiedził Francję, a 5 lipca był już w Paryżu po raz trzeci – tym razem w towarzystwie biskupa Orkney i hrabiego Eglinton. Do sierpnia owdowiała królowa była w drodze powrotnej do Szkocji na francuskiej galerze, a częścią organizacji zajmował się Bothwell jako marynarz.
Pod regencją Marii de GuiseEdit
Bothwell poparł Marię de Guise, królową wdowę i regentkę Szkocji, przeciwko protestanckim Lordom Kongregacji. Bothwell i 24 zwolenników zabrali 6000 koron angielskich pieniędzy przeznaczonych do wykorzystania przeciwko Guise od Lairda of Ormiston w Halloween 1559 w zasadzce w pobliżu Haddington. W odwecie przywódca protestantów, książę Châtelherault, wysłał swego syna, hrabiego Arran, i mistrza Maxwella, by zajęli dom Bothwella, zamek Crichton, i zmusili hrabiego, który przebywał w Borthwick, do przyłączenia się do nich. Bothwell pozostał wierny regentowi, choć w styczniu mówiono, że jest „znużony swoją rolą”. Angielski agent Thomas Randolph również sugerował w tym czasie skandal z udziałem jego siostry Jean Hepburn.
Na dworze królowej MariiEdit
Po tym, jak protestanccy lordowie zdobyli władzę po śmierci Marii de Guise i powrocie do Szkocji Marii, królowej Szkotów, wydaje się, że Bothwell był niewiele więcej niż kłopotliwym szlachcicem na dworze. Jego otwarta kłótnia z hrabią Arran i Hamiltonami, którzy oskarżyli go o intrygi przeciwko Koronie, przysporzyła królowej pewnych przykrości i choć hrabiego Arran ostatecznie uznano za szalonego, Bothwell został jednak uwięziony w zamku w Edynburgu bez procesu w 1562 roku. Później tego samego roku, gdy królowa była w Highlands, uciekł i udał się do Hermitage Castle.
Królowa i Bothwell byli już bardzo blisko. Gdy w lutym 1566 r. Bothwell poślubił lady Jean Gordon, córkę 4. hrabiego Huntly, królowa wzięła udział w ślubie (małżeństwo trwało nieco ponad rok). Następnego lata, na wieść o tym, że został ciężko ranny i prawdopodobnie umrze, przejechała całą drogę przez wzgórza i lasy Borders, by być przy nim w Hermitage Castle zaledwie kilka tygodni po urodzeniu syna. Historyk Lady Antonia Fraser twierdzi jednak, że królowa Maria była już w drodze, by odwiedzić Bothwella w sprawach państwowych, zanim dowiedziała się o jego chorobie, a zatem wizyta ta nie jest dowodem na to, że w chwili wypadku byli już kochankami. Autorka Alison Weir zgadza się z tym, i w rzeczywistości zapisy pokazują, że Maria czekała całe sześć dni po tym, jak dowiedziała się o jego obrażeniach, zanim poszła odwiedzić Bothwella. Historia o jej szaleńczej ucieczce w jego stronę została przedstawiona później przez jej wrogów, aby ją zdyskredytować.
Morderstwo DarnleyaEdit
W lutym 1567 roku Bothwell był jednym z oskarżonych o zamordowanie konsorta królowej, lorda Darnleya. Ojciec Darnleya, hrabia Lennox, i inni krewni domagali się zemsty, a Rada Prywatna rozpoczęła postępowanie przeciwko Bothwellowi 12 kwietnia 1567 roku. Sir William Drury doniósł Sir Williamowi Cecilowi, sekretarzowi stanu Elżbiety I, że królowa jest w ciągłym złym stanie zdrowia, „w większości albo melancholijnym, albo chorowitym”. W wyznaczonym dniu Bothwell jechał wspaniale w dół Canongate, z flankującymi go hrabią Mortonem i Williamem Maitlandem z Lethington, a jego Hepburnsowie kłusowali za nim. Rozprawa trwała od południa do siódmej wieczorem. Bothwell został uniewinniony i powszechnie plotkowano, że poślubi Marię.
Porwanie i małżeństwo z królową MariąEdit
Armia Jamesa Hepburna, 1. księcia Orkney
W następną środę królowa udała się na obrady parlamentu, z lordem Bothwellem niosącym berło, gdzie oficjalnie ogłoszono, że proces Bothwella był sprawiedliwy zgodnie z prawem kraju. W sobotę 19 kwietnia ośmiu biskupów, dziewięciu earlów i siedmiu lordów Parlamentu złożyło swoje podpisy pod czymś, co stało się znane jako Ainslie Tavern Bond, manifestem deklarującym, że Mary powinna poślubić urodzonego w kraju poddanego, i wręczyło go Bothwellowi.
W środę 24 kwietnia, gdy Mary była w drodze z pałacu Linlithgow do Edynburga, Bothwell pojawił się nagle z 800 ludźmi. Zapewnił ją, że niebezpieczeństwo czeka na nią w Edynburgu, i powiedział jej, że zaproponował, aby zabrać ją do swojego zamku w Dunbar, z dala od niebezpieczeństwa. Zgodziła się mu towarzyszyć i dotarła do Dunbar o północy. Tam Mary została wzięta do niewoli przez Bothwella i rzekomo zgwałcona przez niego w celu zabezpieczenia małżeństwa z nią i koroną (choć to, czy była jego wspólniczką, czy mimowolną ofiarą, pozostaje kwestią sporną). 12 maja królowa mianowała go księciem Orkadów i markizem Fife, a 15 maja pobrali się w Wielkiej Sali w Holyrood, zgodnie z protestanckimi obrzędami sprawowanymi przez Adama Bothwella, biskupa Orkadów. Mary podarowała swojemu nowemu mężowi koszulę nocną obszytą futrem. W ciągu trzech dni Sir William Drury napisał do Londynu, że choć sposób rzeczy wydawał się siłowy, wiadomo było, że jest inaczej.
Małżeństwo podzieliło kraj na dwa obozy, a 16 czerwca lordowie przeciwni Marii i księciu Orkadów (którym Bothwell niedawno został) podpisali Bond, który ich potępił. Do starcia między dwoma przeciwnymi stronami doszło 15 czerwca 1567 r. na Carberry Hill, skąd Bothwell uciekł po ostatnim uścisku i nigdy więcej nie został zobaczony przez Marię. W grudniu tego samego roku tytuły i posiadłości Bothwella przepadły na mocy ustawy parlamentu.
Ucieczka do Skandynawii i uwięzienieEdit
Po ucieczce z konfrontacji w Carberry Hill Bothwell udał się do zamku Huntly i pałacu Spynie. Z Aberdeen popłynął statkiem na Szetlandy. Był ścigany przez Williama Kirkcaldy z Grange i Williama Murray z Tullibardine, którzy popłynęli do Bressay Sound w pobliżu Lerwick. Cztery z okrętów Bothwella w Sund popłynęły na północ do Unst, gdzie Bothwell negocjował z niemieckimi kapitanami wynajęcie kolejnych statków. Okręt flagowy Kirkcaldy’ego, Lion, ścigał jeden z okrętów Bothwella i oba statki zostały uszkodzone na zatopionej skale. Bothwell wysłał swój statek ze skarbem do Scalloway i stoczył trzygodzinną bitwę morską u wybrzeży portu Unst, gdzie maszt jednego z okrętów Bothwella został odstrzelony. Następnie sztorm zmusił go do popłynięcia w kierunku Norwegii.
Bothwell mógł mieć nadzieję na dotarcie do Danii i zebranie armii przy wsparciu Fryderyka II Duńskiego w celu osadzenia Marii z powrotem na tronie. Został złapany u wybrzeży Norwegii (wówczas w unii z Danią) przy latarni morskiej Høyevarde w Karmsundet bez odpowiednich dokumentów i eskortowany do portu w Bergen. Był to rodzinny dom Anny Throndsen. Anna złożyła skargę na Bothwella, która została wyegzekwowana przez jej wpływową rodzinę; jej kuzyn Erik Rosenkrantz, urzędnik wysokiego szczebla w Norwegii, przetrzymywał Bothwella w twierdzy Bergenhus, podczas gdy Anna pozwała go o porzucenie i zwrot posagu. Anna mogła mieć słabość do Bothwella, gdyż ten namówił ją, by w ramach rekompensaty przejęła opiekę nad jego statkiem. Bothwell zostałby uwolniony, ale król Fryderyk usłyszał, że rząd szkocki poszukuje Bothwella za zabójstwo Darnleya, i postanowił wziąć go do aresztu w Danii.
Hrabia został wysłany do Kopenhagi, gdzie duński monarcha, król Frederik II, obradował nad jego losem. Hrabia został wysłany przez Øresund do twierdzy i więzienia Malmøhus Castle. Jednak w miarę napływu wiadomości zarówno z Anglii, jak i ze Szkocji, król w końcu zrozumiał, że Maria już nigdy nie zostanie królową Szkotów. A bez Marii król uważał go za nieistotnego.
ŚmierćEdit
Uwięziono go w zamku Dragsholm, 75 kilometrów na zachód od Kopenhagi. Przetrzymywano go w warunkach, które uważano za przerażające. Zmarł w kwietniu 1578 roku. Został pochowany w grobowcu w kościele Fårevejle w pobliżu zamku.
Wciąż można zobaczyć filar, do którego był przykuty przez ostatnie dziesięć lat swojego życia, z okrągłym rowkiem w podłodze wokół filaru.
W 1858 roku ekshumowano ciało i uznano je za ciało Bothwella. Było ono w stanie wysuszonym i odtąd nazywano je „mumią Bothwella”. Jego dalsza rodzina starała się o odesłanie ciała do Szkocji, ale ich prośba nie została spełniona. Tożsamość ciała nigdy nie została ostatecznie udowodniona.
Ciało określane jako „mumia Bothwella” zmaterializowało się w 1976 roku w Muzeum Wosku w Edynburgu na Royal Mile, jako jedyny nie-woskowy eksponat. W przewodniku twierdzono, że przywieziono ją do Szkocji w 1858 roku.
.