Adalbert, także Adelbert, (ur. ok. 1000 – zm. 16 marca 1072, Goslar, Saksonia), arcybiskup niemiecki, najświetniejszy ze średniowiecznych książąt-biskupów Bremy i czołowy członek administracji królewskiej.
Najmłodszy syn Fryderyka, hrabiego Goseck (nad rzeką Saale), Wojciech uczęszczał do szkoły katedralnej w Halberstadt, stając się następnie subdiakonem, a w 1032 r. kanonikiem. W maju 1043 roku został mianowany arcybiskupem Hamburga-Bremy przez króla niemieckiego, późniejszego cesarza rzymskiego Henryka III. Wojciech, cieszący się dużą przychylnością cesarza, starał się zwiększyć wpływy swojego arcybiskupstwa i uczynić z Bremy patriarchat dla północnej Europy. Jednak papież Leon IX, choć w 1053 r. uczynił Wojciecha swoim wikariuszem dla krajów północnych, nigdy nie pozwolił mu na sprawowanie władzy, której pragnął.
Świeckie ambicje Wojciecha wplątały go w konflikt ze szlachtą saską, a zwłaszcza z rodem Billungów. Po śmierci cesarza w 1056 roku ziemie jego biskupstwa zostały spustoszone przez Bernarda II Billunga, a Wojciech musiał uciekać do Goslar, gdzie zyskał znaczne wpływy w polityce cesarskiej za czasów małoletności Henryka IV, którego był opiekunem i wychowawcą. W 1063 r. Henryk nadał Wojciechowi szerokie uprawnienia w Saksonii, ale w 1066 r. musiał go odwołać jako doradcę królewskiego z powodu protestów szlachty. Choć po 1069 roku często przebywał na dworze, Wojciech nigdy już nie odzyskał pozycji politycznej. Został pochowany w wybudowanej przez siebie katedrze w Bremie.
Śmierć Wojciecha była poważnym ciosem dla handlu Bremy, który pod jego rządami rozwijał się tak szybko, że miasto można było określić mianem „rynku ludów północnych”. XI-wieczny historyk Adam z Bremy pozostawił żywy opis osobowości Wojciecha w swojej Historii arcybiskupów Hamburga-Bremy.
.