Edward Braddock urodził się niedaleko Perth w Szkocji w 1695 roku. W wieku piętnastu lat wstąpił do armii brytyjskiej. Piął się po szczeblach kariery i do 1754 roku został generałem majorem.
W 1754 roku Braddock został dowódcą Sił Jego Królewskiej Mości w Ameryce Północnej. Jego głównym zadaniem była pomoc angielskim kolonistom w wyparciu Francuzów z kraju Ohio. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat Anglicy i Francuzi walczyli o kontrolę nad tym obszarem. Oba kraje chciały zdobyć kontrolę nad lukratywnym handlem futrami z amerykańskimi Indianami w Ameryce Północnej. Braddock przybył do Ameryki Północnej w lutym 1755 roku. W czerwcu 1755 roku Braddock wraz z armią liczącą 1400 angielskich żołnierzy i kolonialnych milicjantów, wśród których był George Washington, pomaszerował do Ohio. Ich celem było wyparcie Francuzów z Fortu Duquesne w miejscu, gdzie rzeki Allegheny i Monongahela połączyły się, tworząc rzekę Ohio. Dziś jest to miejsce, w którym znajduje się Pittsburgh w Pensylwanii. Francuzi ukończyli budowę tej placówki kilka lat wcześniej i mieli nadzieję utrzymać kontrolę nad tym regionem.
Do 9 lipca 1755 roku armia Braddocka przesunęła się na odległość siedmiu mil od fortu. Francuscy żołnierze i ich sojusznicy, amerykańscy Indianie, wpadli w zasadzkę na angielskie siły. Z 1400 Anglików biorących udział w bitwie, mniej niż pięciuset uszło z życiem i bez ran. Braddock otrzymał śmiertelną ranę i zmarł cztery dni później. Bitwa ta była częścią wojny francusko-indyjskiej (1754-1763). Choć Anglicy przegrali tę wczesną bitwę, ostatecznie wygrali wojnę.
Zobacz także
.