Bradley był w biurze zaledwie dwa tygodnie temu, kończąc pracę nad artykułem o wybuchu w teksańskiej rafinerii ropy naftowej. Historia ta ukazała się 29 października, tego samego dnia, kiedy został hospitalizowany w Mount Sinai Hospital z powodu komplikacji białaczki, która była w remisji do ostatnich kilku miesięcy.
„To druzgocące”, powiedział Jeffrey Fager, producent wykonawczy „60 Minutes”. „On był filarem tej audycji. Był tak przyzwoitym człowiekiem, tak honorowym, z tak wielką uczciwością i zdolnościami – prawdziwym dżentelmenem.”
Korespondent „60 Minutes” Morley Safer, którego biuro znajdowało się obok biura Bradleya przez ostatnie 25 lat i był jednym z niewielu, którzy wiedzieli, że cierpi on na białaczkę, nazwał reportera „złotym standardem dziennikarstwa telewizyjnego.”
„Straciłem przyjaciela i sąsiada, i wydaje się, że straciliśmy go w bardzo młodym wieku,” powiedział Safer.
35-letnia kariera Bradleya w CBS News zaprowadziła go od linii frontu w Wietnamie do Białego Domu, zanim został wybrany w 1981 roku, aby zastąpić Dana Rathera w „60 Minutes”, kiedy ten ostatni przejął wieczorny newscast.
Wylądował na upragnionym stanowisku w dużej mierze dzięki swojej osobowości na antenie, która przykuła uwagę ówczesnego producenta Don Hewitta.
„Byłem wielbicielem jego stylu nadawania: spokojny, chłodny, zebrany – nic nie wydawało się go niepokoić”, powiedział Hewitt. „Pomyślałem, że to jest facet do ’60 Minutes’. ”
Od kiedy znalazł się w czcigodnym programie, Bradley zastosował swoje dociekliwe podejście do szerokiego zakresu tematów, zdobywając wywiady z takimi jak Timothy J. McVeigh, Muhammad Ali i Tiger Woods i badając historie o opadach nuklearnych, braku leków na AIDS w Afryce i nadużyciach seksualnych w Kościele Katolickim.
„Mógł zrobić historię o wszystkim,” powiedział moderator „Face the Nation” Bob Schieffer, który pracował z Bradleyem w Białym Domu. „To, co czyniło go tak dobrym, to fakt, że podczas wywiadów potrafił sprawić, by ludzie byli sobą. Czasami to było na ich korzyść, a czasami to nie było.”
Bradley szczerzył się na bycie postrzeganym jako „czarny reporter,” ale jego sukces w czasie, gdy kilka afroamerykańskich twarzy były na antenie uczynił go pionierem w branży. Choć nie chciał być zaszufladkowany jako rasowy reporter, podjął się wielu tematów, w tym pracy z 1979 roku „Blacks in America: With All Deliberate Speed”, która badała stan postępu rasowego w Stanach Zjednoczonych.
Dwa lata później zdobył uznanie za swój przejmujący profil Leny Horne, w którym piosenkarka emocjonalnie omówiła, jak to było dorastać jako jasnoskóra Afroamerykanka, która mogła uchodzić za białą. Historia ta przyniosła mu nagrodę Emmy, jedną z 20, które zgromadził w trakcie swojej kariery, w tym jedną w 2004 roku za wznowienie 50-letniej sprawy morderstwa Emmetta Tilla, czarnego nastolatka, który został zabity po tym, jak rzekomo zagwizdał na białą kobietę w Mississippi. Otrzymał swoją ostatnią Emmy za profil astronauty Apollo Neila Armstronga, który pojawił się w zeszłym sezonie.
„Zawsze myślałem, że mam zdolność do patrzenia na kogoś — i między 'spojrzeniem’ a ciszą — nakłonić go do szczerości,” Bradley powiedział Philadelphia Inquirer w 1995 roku. „Nazwijcie to zastraszaniem, jeśli chcecie. Ja nie. Tak samo jak spojrzenie, to właśnie milczenie działa. Kiedy przeprowadzasz wywiad z kimś i po prostu czekasz, oni spieszą się, aby wypełnić tę przestrzeń.”
Edward Rudolph Bradley Jr. urodził się 22 czerwca 1941 roku i dorastał w robotniczej dzielnicy w Filadelfii, jako jedyne dziecko rodziców, którzy rozwiedli się, gdy był bardzo młody.
Poznał swój pierwszy smak nadawania podczas studiów w Cheyney State College (obecnie Cheyney University of Pennsylvania), historycznie czarnej szkole w pobliżu Filadelfii. Tam, przyjaciel, który pracował jako disc jockey dla lokalnej stacji radiowej, WDAS-FM, niech Bradley ogłosić minutę wiadomości na antenie jedną noc jako skowronek. Bradley był uzależniony, i spędził większość swoich nocy jako niepłatny disc jockey.
Po ukończeniu studiów z tytułem w edukacji, wziął pracę jako nauczyciel szóstej klasy, ale nadal pracował w stacji za darmo, aż jego relacje z lokalnych zamieszek rasowych przekonał kierownictwo, aby dać mu pracę. Został zatrudniony jako nocny disc jockey, głównie do grania jazzu. Po czterech latach, Bradley poszedł do WCBS w Nowym Jorku, all-news stacji radiowej, gdzie pracował jako reporter przez trzy i pół roku, zanim rzucił i przeniósł się do Paryża, mając nadzieję napisać „wielką amerykańską powieść.”
Nigdy nie napisał książki, ale CBS zatrudnił go jako stringer w swoim biurze Paryżu we wrześniu 1971 roku. Następnie został wysłany do Sajgonu, gdzie zatrudniono go jako korespondenta sieci w kwietniu 1973 roku.
Po tym, jak został ranny w wyniku ostrzału moździerzowego podczas wykonywania zadania w Kambodży, Bradley pracował jako reporter do zadań ogólnych w biurze sieci w Waszyngtonie, tylko po to, aby zgłosić się na ochotnika do powrotu do Azji Południowo-Wschodniej w 1975 roku. Brał udział w upadku Wietnamu i Kambodży, i był jednym z ostatnich Amerykanów, którzy zostali ewakuowani z regionu.
Przydziały na kampanię prezydencką w 1976 roku i Biały Dom nastąpiły, zanim Bradley został zaklepany, aby być głównym korespondentem dla serii dokumentalnej „CBS Reports” w 1978 roku. W jednym ze swoich pierwszych reportaży powrócił do południowo-wschodniej Azji, aby opowiedzieć o wietnamskich boat people – w pewnym momencie brodził w oceanie w niebieskich dżinsach, aby pomóc uratować uchodźców ze zniszczonego statku rybackiego.
Po wylądowaniu w „60 Minutes”, Bradley z łatwością poruszał się po tym bardzo konkurencyjnym programie.
„Zawsze były bitwy między nami wszystkimi, a on nie dawał ćwiartki w żadnej z tych rzeczy”, powiedział długoletni korespondent Mike Wallace, który opisał swojego byłego kolegę jako „siłę i łagodność w połączeniu.”
Jedną z cech, która wyróżniała Bradleya była jego pełna zapału pogoń za zainteresowaniami poza pracą, przyjaciele powiedzieli.
„Obaj zgodziliśmy się, że jest coś więcej do życia niż ten program, i myślę, że Ed zachował wiarę w to,” powiedział Safer. „On po prostu miał bardzo pełne życie.”
Zapalony fan New York Knicks i miłośnik jazzu, Bradley był również miłośnikiem treningu, który do niedawna codziennie chodził na siłownię w czasie swojej godziny lunchu. Zapalony narciarz, często robił wycieczki do swojego domu w Woody Creek, Colo. w pobliżu Aspen, ze swoją żoną artystką, Patricią Blanchet, która przeżyła go.
Bradley był czymś w rodzaju obrazoburcy w sztywnym newsroomie „60 Minutes”, zaskakując wielu, kiedy zaczął nosić złote kolczyki w latach 80-tych.
„To naprawdę zdenerwowało niektórych ludzi, ale potrafił to udźwignąć”, powiedział Schieffer. „Był najfajniejszym facetem, jakiego znałem.”
.