Zespół zaczyna grać, po czym nagle się zatrzymuje. Zapada cisza, a potem rytm zaczyna się na nowo. „Ten rodzaj fałszywego początku jest czymś, co chcesz zachować”, wyjaśnia inżynier masteringu Ron McMaster (tak, to jego prawdziwe nazwisko). „Kiedy słyszysz takie rzeczy, to tak, jakbyś był na sesji nagraniowej w trakcie jej trwania”. Na zabytkowej konsoli mikserskiej naszpikowanej migoczącymi miernikami, McMaster przekręca gałkę, aby ustawić fade-in. Błąd pozostaje.
W Capitol Records w Los Angeles, McMaster remasteruje A Love Supreme, definiujący gatunek album jazzowy Johna Coltrane’a z 1965 roku. Verve Music Group, spółka współzależna Capitolu od Universal, wydała go na CD i w formacie cyfrowym pod koniec zeszłego roku, aby uczcić 50. rocznicę nagrania. McMaster pracuje nad wersją winylową, która ukaże się w tym miesiącu. Nie poprzestaje na digitalizacji oryginalnych taśm, lecz edytuje utwory, by stworzyć nowe, dźwiękowo nieskazitelne nagranie arcydzieła Coltrane’a.
Niektóre wytwórnie używają terminu „remastered”, aby odsprzedać muzykę nie do odróżnienia od poprzednich nagrań. Co gorsza, aby pracować z tanimi słuchawkami, wielu inżynierów po prostu kopiuje album i robi go głośniej, zaciemniając niuanse. Ale kochające remastery istnieją, a ich praktycy dokonują magicznej pracy, by oddać intencje muzyków. Inżynier Robert Vosgien, który pracuje z takimi artystami jak James Taylor i Elvis Costello, demonstruje to odtwarzając oryginalną piosenkę Boba Segera „Beautiful Loser” obok wersji, którą zremasterował. Remaster jest wyraźnie czystszy, ujawniając zdrowy dół pasma, który dodaje rytmicznej gwałtowności. W przypadku A Love Supreme, remastering był niezbędny, aby wyrównać różnice w głośności pomiędzy oryginalnym nagraniem a nowymi utworami.
„W przemyśle muzycznym, mastering jest określany jako mroczna sztuka,” mówi Greg Milner, autor książki Perfecting Sound Forever. „Jest to rzadka umiejętność”. I jak w przypadku każdej umiejętności, istnieją narzędzia. McMaster ma niestandardowy, analogowy kompresor z napędem zaworowym przyspawany do swojego miksera, którego używa do zrównoważenia ogólnej głośności w utworze. Używa equalizacji (EQ), aby podkreślić lub zredukować pewne częstotliwości dźwięku. Redukcja szumów, czyli NR, chirurgicznie usuwa szumy i sybilancje.
Proces ten jest również aktem konserwacji. W przypadku wielu albumów, oryginalne taśmy główne były tak cenne, że inżynierowie stworzyli coś, co nazywa się masterem produkcyjnym – drugą wersję, która może być stale odtwarzana w celu powielania. Nadużywanie często powodowało degradację taśm produkcyjnych, dlatego też wiele płyt kompaktowych z lat 90-tych, które korzystały z nich jako wzorca, ma zniekształcone basy i blaszane dźwięki w niektórych częstotliwościach. Inżynierowie zajmujący się remasteringiem wracają więc do oryginalnych taśm. „Na reedycji In Utero użyliśmy masterów pierwszej generacji, dźwięków, które zespół słyszał w studiu” – mówi inżynier Steve Albini, który pracował nad remasterem ostatniego albumu Nirvany. „Rezultatem jest definitywna winylowa forma kulturowego artefaktu”.
Aby stworzyć winylowe wydanie A Love Supreme, McMaster przesyła nowy remaster pierwszej generacji przez swoją konsolę mikserską do ogromnej tokarki, która rzeźbi formę dla płyt. Gdy igła punktuje czystą płytę acetatową, pajęczyny odrzuconego materiału wystrzeliwują przez rurkę do słoika, wyrzucając śmieci i zachowując mojo, błędy i wszystko.
Pięć zremasterowanych albumów, które warto kupić
The Beach Boys: Pet Sounds
Najbardziej niepoprawna wersja niepoprawnego albumu, z jaśniejszą perkusją i harmoniami.
Skip James: Hard Time Killin’ Floor
Oczyszczony tak, że można usłyszeć jego picking i te nawiedzające wokale, ale nigdy nie sterylizowany. Rzadki właściwy bluesowy remaster.
Georg Solti: Der Ring des Nibelungen
Kwintesencjalny talent Wagnera, to wydanie z 1997 roku było pierwszym, które wyczyściło syczenie tła z poprzednich prób remasteringu.
Maria Callas: Maria Callas Remastered: The Complete Studio Recordings (1949-1969)
Słyszenie, jak pierwsza dama opery tupie nogami, sprawia, że można się tu poczuć jak na prywatnym recitalu.
The Smiths: Complete
Gitarzysta Johnny Marr pomógł zremasterować tę kolekcję wszystkich ośmiu albumów. Superior mixing to previous cash-grab compilations.
This story appeared in the February 2016 issue of Popular Mechanics
.