Problemen met het afspelen van dit bestand? Zie mediahulp.
Oates beweert dat een persoon gemiddeld eens in de 15-20 seconden tijdens een gewoon gesprek twee samenhangende zinnen produceert – een “voorwaarts gesproken” boodschap die bewust wordt gehoord, en een “achterwaarts gesproken” boodschap die onbewust is ingebed in de spraak van de persoon. Deze twee manieren van spreken, voorwaarts en achterwaarts, worden verondersteld van elkaar afhankelijk te zijn en vormen een integraal onderdeel van de menselijke communicatie. In de dynamiek van de intermenselijke communicatie combineren beide manieren van spreken om de totale psyche van de persoon te communiceren, zowel bewust als onbewust. Oates beweert dat achterwaartse spraak altijd eerlijk is en de waarheid onthult over de bedoelingen en beweegredenen van de spreker. De beroemdste opname die dit naar verluidt aantoont is de toespraak die Neil Armstrong hield ten tijde van de eerste bemande maanlanding op 20 juli 1969. Achterstevoren afgespeeld klinken de woorden “kleine stap voor de mens” enigszins als “De mens zal ruimtewandelen.”
Een alternatieve verklaring voor dit verschijnsel is pareidolia, de neiging van het menselijk brein om zinvolle patronen waar te nemen in willekeurige ruis. De kans dat pareidolia optreedt is nog groter wanneer iemand bewust probeert een patroon te ontdekken, zoals het geval is bij iemand die luistert naar begrijpelijke zinnen in achterwaartse spraak. De kracht van suggestie wordt dan gebruikt om de luisteraar aan te sporen te horen wat de presentator wil dat hij hoort. David John Oates, bijvoorbeeld, vertelt de luisteraar bijna altijd van tevoren wat hij kan verwachten te horen, waardoor de suggestie wordt gewekt dat de luisteraar eerder geneigd zal zijn die zin ook werkelijk te “horen”. Een studie heeft aangetoond dat wanneer naar dezelfde clips wordt geluisterd zonder dat van tevoren wordt verteld wat men kan verwachten, de resultaten een grotere variatie vertonen.