Kaarsjes brandden uit alle hoeken, we hadden hard gewerkt en ons verslapen. Onze vakantie in een elegante villa met spa in het midden van de Val di Merse was misschien onverdiend, maar zeker nodig. Enkele ogenblikken na onze aankomst worden Mrs Smith en ik naar een terras geleid waar citroenbomen bloeien en krijgen we onze eerste Negronis aangeboden. Het is als een injectie van pure, onmiddellijke ontspanning.
Borgo Santo Pietro is een oud gebouw dat dateert uit de 12e eeuw, zorgvuldig gerestaureerd door de energieke Jeanette Thottrup en haar man Claus, een elegante, ingetogen Deense gentleman. De renovatie van het gebouw moet een hels karwei zijn geweest, maar het is de moeite waard geweest: de villa en het landgoed zijn perfect gerestaureerd en volledig functioneel – met goed gevulde frigobars.
De Borgo heeft slechts acht suites – grote, uitnodigende slaapkamers die uitkijken op een gemanicuurd terrein met een wirwar van lange heggen en grindpaden. Zodra we geïnstalleerd waren in de onze, een bord vers fruit kwam samen met verrukkelijke vierkantjes van witte kokos ijs en een uitstekende fles Franciacorta. Na de nodige verfrissing en de zonsondergang wandelden we naar buiten en kwamen terecht in een paradijs van geheimen: een kruidentuin hier, een fontein daar, pergola’s waaronder divans verspreid lagen, pauwen die verschenen en weer verdwenen. Verderop waren er geprepareerde velden voor buitenactiviteiten, zoals jeu de boules en tennis. We wandelden onder een portiek, naast een rotstuin en een zwembad. Een alomtegenwoordig gevoel van rust en warmte begeleidde de vervagende dag.
De eerste avond dineerden we in het hotel, en we hadden een uitstekende maaltijd. De vriendelijke en attente bediening wordt bevorderd door het hoge aantal bedienden per gast. De kelder wordt verzorgd door de jonge sommelier Mirko Favalli, uitgerust met kennis en een verlangen om te behagen, evenals chutzpah in het kiezen van enkele obscure en aangenaam uitdagende wijnen. We hadden veel te bespreken. Het is moeilijk om het aantal gangen te onthouden (nou ja, ze waren talrijk), maar ik zal nooit de 1995 Faccoli mousserende wijn vergeten; mevrouw Smith, ondertussen, had grote belangstelling voor de gewaardeerde Manni olijfolie en drievoudige keuze van zouten op tafel: een zwarte variëteit uit Hawaii, roze uit een rivier in Australië, en wit uit Trapani.
Na een maaltijd als deze, hadden we behoefte aan een beetje te gaan liggen. Gelukkig zijn de kamers van goede grootte en klasse en is er een onberispelijke keuze aan matrassen – een lijn die speciaal uit Denemarken is ingevlogen. De volgende dag, na een verkwikkende nachtrust en een energiek ontbijt in de tuin, gingen we op pad langs de minder platgetreden paden van het gebied, zonder Siena en San Gimignano te bezoeken, waar de bliksemflitsen al van verre te zien waren.
We begonnen aan een rondrit vanuit het middeleeuwse dorp Chiusdino – het eerste deel over een panoramische weg op de top van heuvels, langs oude nederzettingen en alpine bossen. Vervolgens Radicondoli, een ander middeleeuws dorp; een paar kilometer verder ligt Mensano. De 12de-eeuwse kerk van dit pittoreske stadje heeft 14 zuilkapitelen en een romaanse beeldencyclus van de hand van de Pisaanse beeldhouwer Bonamico, en mevrouw Smith is geïntrigeerd door een labyrintisch patroon dat op het kleine pleintje voor de hoofdingang is aangebracht. Een kleine familie trattoria in het oude centrum hier – Osteria del Borgo – serveert eerlijke, goedkope Toscaanse gerechten aan tafels buiten. Perfetto.
Casole d’Elsa, het levendigste van de stadjes die we bezochten, houdt ’s zomers op zondag gemeenschappelijke barbecues. Het is ook de thuishaven van de uitstekende Osteria del Caffè Casolani, die een aangename rustieke ruimte binnen en tafels buiten heeft. Er is geen geschreven menu, en het mondelinge aanbod is beperkt, maar onberispelijk. Huisgemaakte pasta met ragu van wild varken en een selectie van lokale kazen en vleeswaren samen met peulvruchten vormden een perfecte alfresco lunch. Na twee glazen vernaccia, toen we vroegen om een hervulling, gaven ze ons achteloos de rest van de fles. Hij is bijna op, neem hem maar. Een snelle herinnering aan het feit dat we duizend mijl van onze thuisstad Londen verwijderd waren.
Van hieruit stak de oude blauwe Lancia (bestuurd door onze gids Alfonso) de vallei over en ging over in glooiende heuvels en afgelegen oude boerderijen, en we gingen op weg naar Scorgiano. Deze nederzetting van slechts een paar hutten is het enige verkooppunt voor de Montagnola boerderij, die 1.500 hectare land en bos heeft, voornamelijk gewijd aan het biologisch fokken van Cinta Senese. Deze varkens worden op een soortgelijke manier gepekeld als Iberico-ham.
Terug op de basis, speelde een pianist West Coast jazz op een 19e-eeuwse Steinway, terwijl wij in bedekte termen de ondoorgrondelijke selectie van kunst bespraken. Wat de buste van een strenge schooljuffrouw leek, bleek de bejaarde tante van iemand te zijn. Bij een ander portret van een oude dame waren de Smiths het erover eens dat er iets plagerigs opwindends aan was: misschien een herinnering aan het feit dat hersenen plus geld altijd sexy is.
Op onze laatste dag, voor de lunch, bracht mevrouw Smith een bezoek aan de spa voor een massage van een uur die uiteindelijk twee uur duurde; daarna verdween ze naar de nabijgelegen rivier voor een naaktdipje. Ik koos voor een plaatsje aan het zwembad en dook er af en toe in – een voorbereidend ritueel voor de volgende Negroni. Maar al te snel knarsten de wielen van onze chauffeur over de oprit met grind. Toen we door de poorten van de Borgo gleden, keken we omhoog naar de twee raadselachtige sfinxen die de ingang bewaakten. In tegenstelling tot hen, grijnsden wij van oor tot oor.