Inwentarz Depresji Becka (BDI) jest powszechnie stosowany w ocenie dobrostanu psychicznego młodzieży, ale czasami jego wynik odbiega od diagnozy. Naszym celem była identyfikacja czynników związanych z rozbieżnościami między wynikami BDI a oceną diagnostyczną u młodocianych pacjentów psychiatrycznych i w populacji ogólnej.
Badaniem objęto 206 pacjentów leczonych stacjonarnie (13-17 lat) i 203 dobranych pod względem wieku i płci niereferentów. Badani wypełniali autoprezentacje dotyczące objawów depresji (BDI-21), używania alkoholu (AUDIT), stylów obronnych (DSQ-40) i obrazu siebie (OSIQ-R), a także informacji ogólnych i niekorzystnych wydarzeń życiowych. Diagnostyka opierała się na wywiadzie K-SADS-PL i/lub wywiadzie klinicznym oraz dokumentacji klinicznej, jeśli była dostępna.
Porównaliśmy osoby, które uzyskały w BDI-21 albo 0-15 punktów albo 16-63 punktów po pierwsze wśród osób bez aktualnej depresji jednobiegunowej (n = 284), po drugie wśród osób z depresją jednobiegunową (n = 105). Wysokie wyniki BDI-21 u osób bez rozpoznania depresji (n = 48) były związane z płcią żeńską, niekorzystnymi wydarzeniami życiowymi, problemami psychiatrycznymi rodziców, większą współchorobowością, wyższymi wynikami AUDIT, gorszym obrazem siebie i bardziej niedojrzałymi stylami obronnymi. Niskie wyniki BDI-21 wśród osób z rozpoznaniem depresji (n = 23) były związane z płcią męską, bardziej pozytywnym obrazem siebie i mniej niedojrzałym stylem obronnym.
Podsumowując, wysokie wyniki BDI-21 przy braku depresji mogą odzwierciedlać szeroki zakres wyzwań w rozwoju psychologicznym nastolatka.
.