Túpac Amaru II, pierwotne nazwisko José Gabriel Condorcanqui, (ur. 1740-42?, Peru – zm. 18 maja 1781, Cuzco, Peru), peruwiański rewolucjonista indiański, potomek ostatniego władcy Inków, Túpaca Amaru, z którym był utożsamiany, gdy prowadził peruwiańskich chłopów w nieudanej rebelii przeciwko hiszpańskiej władzy.
Túpac Amaru II był cacique (dziedzicznym wodzem) w regionie Tinta w południowym Peru. Otrzymał formalne wykształcenie jezuickie, ale zachował identyfikację z ludnością indiańską. W 1780 roku aresztował i stracił corregidora (zarządcę prowincji), Antonio Arriagę, pod zarzutem okrucieństwa. Ten czyn doprowadził do ostatniej powszechnej rebelii Indian przeciwko Hiszpanii, początkowo przy wsparciu niektórych Kreolów (Hiszpanów urodzonych w Ameryce). Bunt, który rozprzestrzenił się w południowym Peru, Boliwii i Argentynie, stracił jednak to poparcie, gdy stał się brutalną walką między Indianami a Europejczykami. Túpac Amaru II i jego rodzina zostali schwytani w marcu 1781 roku i przewiezieni do Cuzco. Po tym, jak zmuszono go do bycia świadkiem egzekucji żony i synów, został okaleczony, przeciągnięty i poćwiartowany, a następnie ścięty. Rewolucja trwała do czasu, aż rząd hiszpański wydał ogólne ułaskawienie dla powstańców.