Przejście do modelu schroniska dla bezdomnych z niskimi barierami i przyjaznego zwierzętom

Catholic Charities of Santa Rosa (CCSR), oprócz wielu usług społecznych, prowadzi trzy schroniska dla bezdomnych, z których każde obsługuje określone populacje:

• Samuel L. Jones Hall (SLJH) oferuje schronienie dla 123 osób dorosłych i par bez dzieci. Jest to największe schronisko z pełnym zakresem usług w północnej Kalifornii, zapewniające życie zbiorowe w akademikach z maksymalnie 70 łóżkami każdy.
• Centrum Wsparcia Rodziny (FSC) posiada 138 łóżek dla rodzin z dziećmi w pokojach zbiorowych i prywatnych. Zapewnia zarządzanie przypadkami, doradztwo w zakresie zatrudnienia/mieszkania, skierowania na badania medyczne i inne usługi wsparcia.
• Nightingale jest krótkoterminowym schronieniem medycznym z 26 łóżkami.

W 2016 r. schroniska CCSR rozpoczęły trzyczęściową transformację: najpierw do modelu z niskimi barierami, następnie do przyjmowania zwierząt służbowych, a w końcu do akceptowania zwierząt domowych w ich schronisku dla osób indywidualnych.

Przejście do modelu schroniska z niskimi barierami skoncentrowanego na mieszkaniach

CCSR zdecydowało się zmienić swój model schronienia na taki, który pomieścił mieszkańców niezależnie od ich potrzeb. Motywację do wprowadzenia tej zmiany stanowiły trendy zachodzące wewnątrz i na zewnątrz schronisk: W ich regionie Kalifornii wzrastała liczba starszych, chronicznie bezdomnych osób, a populacja bezdomnych rosła, więc nie miało już sensu odgradzanie ludzi od dostępu do usług.

Przejście na model z niskimi barierami wymagało szerokiego poparcia społeczności i organizacji. Schroniska CCSR stały się de facto programami długoterminowymi, a nie krótkoterminowymi miejscami pobytu podczas kryzysu mieszkaniowego.

Przywódcy schroniska chcieli odwrócić tę strukturę, aby wzmocnić pozycję jednostek, zapewnić bezpieczne schronienie w nagłych wypadkach i – podobnie jak w przypadku pogotowia ratunkowego – traktować priorytetowo osoby najbardziej narażone.

Wsparcie emocjonalne i zwierzęta służbowe

Jako część przejścia na model schroniska z niższymi barierami, CCSR zaczęło wpuszczać do schronisk zwierzęta służbowe i wspierające emocjonalnie, aby spełnić wymogi Americans with Disabilities Act (ADA) i Fair Housing Act. Przed tą zmianą, ludzie byli proszeni o znalezienie innych rozwiązań dla swoich zwierząt.

Wszystkie schroniska przeszły znaczące planowanie przed przyjęciem zwierząt. Personel został przeszkolony w zakresie pracy ze zwierzętami, skonsultowano się z lokalnymi weterynarzami w sprawie przyjmowania zwierząt służbowych i napisano protokoły postępowania ze zwierzętami.

Przyjęcie zwierząt pomocniczych pomogło CCSR i jej zespołowi partnerskiemu zrozumieć, że separacja zwierząt była jednym z najczęstszych powodów, dla których osoby pozbawione dachu nad głową unikały schronisk. Dało to również do zrozumienia, że przyjmowanie zwierząt domowych jest wykonalne.

Jak to działa: Przyjmowanie zwierząt w SLJH

SLJH użyło następujących wytycznych w przyjmowaniu zwierząt:

SLJH akceptuje tylko psy i nie ma ograniczeń co do wielkości lub rasy zwierzęcia.
Jedyne ograniczenia dotyczące psów są oparte na zachowaniu: Jeśli pies jest agresywny lub gwałtowny na ulicy, nie są one dopuszczone do schroniska. Zamiast tego zespół współpracuje z właścicielem, aby ułatwić zwierzęciu przejście do schroniska, podczas gdy osoba wchodzi do schroniska.

Obecnie, schronisko nie akceptuje kotów, chyba że są one usługą lub emocjonalne zwierzę wsparcia.

Zwierzęta są wpuszczane do schroniska, jeśli mają zaświadczenie o wściekliźnie, są wykastrowane/wykastrowane i nie stanowią zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa publicznego.

Pomieszczenia fizyczne dla zwierząt

SLJH dostarcza skrzynki na łóżko lub zewnętrzne budy dla zwierząt do spania. Istnieją wyznaczone obszary na nieruchomości dla właścicieli, aby przejść ich psy.

Schronisko personel celowo przypisuje osoby do konkretnych dorms w oparciu o kilka czynników, w tym własności zwierzęcia. Pomaga to oddzielić zwierzęta od tych, którzy mają alergie na zwierzęta lub obawy.

Zwierzęta nie mogą swobodnie poruszać się po całej przestrzeni. Obowiązkiem właściciela jest sprzątanie po swoim zwierzęciu i trzymanie go na smyczy, gdy jest poza klatką lub budą.

Jeśli zwierzę i jego właściciel nie spełniają wymagań lub zwierzę stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zdrowia, personel angażuje właściciela do rozwiązania problemu. Jeśli zwierzę musi opuścić schronisko, personel ułatwia proces opieki nad zwierzęciem, podczas gdy właściciel pozostaje w schronisku.

Pomaganie ludziom ze zwierzętami w znalezieniu mieszkania

SchroniskaCCSR koncentrują się na mieszkaniach i pracują, aby pomóc mieszkańcom w powrocie do stałego mieszkania. Obejmuje to pomoc mieszkańcom posiadającym zwierzęta domowe. Personel napotkał bariery w zabezpieczeniu stałego mieszkania dla osób ze zwierzętami: Niektórzy właściciele nie chcą przyjmować zwierząt, a inni pobierają opłatę za depozyt. Pracownicy schroniska traktują tę barierę jako część swojej roli doradcy mieszkaniowego. Pomagają mieszkańcom nawiązać kontakt z właścicielami przyjaznymi zwierzętom i w razie potrzeby wpłacić kaucję. Personel poświęca również czas na edukowanie właścicieli o ADA i Fair Housing Act, aby znali swoje prawne zobowiązania do akceptowania zwierząt służbowych i wspierających emocjonalnie.

Partnerstwo z lokalnymi organizacjami na rzecz zwierząt

CCSR ma wielu partnerów, dzięki którym ta praca jest możliwa. Lokalna mobilna klinika weterynaryjna podróżuje z zespołem pomocy doraźnej, aby kastrować i dawać zwierzętom zastrzyki przeciw wściekliźnie, aby zwierzęta mogły wejść do schroniska. Ponadto, lokalna agencja kontroli zwierząt przeprowadza kontrole stanu zdrowia zwierząt przebywających z właścicielami na ulicach. Jest to pomocne narzędzie zaangażowania i buduje zaufanie między pracownikami zewnętrznymi i właścicielami zwierząt bez schronienia.

Wyzwania i możliwości

Przejście na model niskich barier i przyjmowanie zwierząt przyniosło nowe wyzwania dla schroniska. SLJH miało wysokie bariery przez tak długi czas, że potrzebowało pomocy ze strony zespołów informacyjnych i innych partnerów społecznych, aby zakomunikować ludziom żyjącym na ulicy, że schronisko jest teraz bardziej przyjazne.

Obniżenie barier w dostępie do schroniska i przyjmowanie zwierząt zachęciło ludzi, aby w końcu weszli do schroniska, nawet jeśli unikali go przez lata. Teraz najbardziej narażone osoby mają możliwość wejścia do schroniska i znalezienia końca swojej bezdomności poprzez stałe zakwaterowanie.

.