Cicho. Nie chcemy, żeby wszyscy o tym wiedzieli, prawda?
Lower Wacker Drive to szeptany cud. Dobrze poinformowani chicagowianie używają jej jako sposobu na ominięcie zatłoczonego ruchu ulicznego i świateł stopu w centrum miasta.
O ile przyjemnie jest zabrać gości spoza miasta w dół Michgan Avenue, obok zielonych skrzynek z roślinami, wzdłuż parków Millennium i Grant i przez zgiełk jednego z wielkiej trójki amerykańskich miast, to innym rodzajem radości jest zaskoczenie ich zanurzeniem się w dolnej części Wacker, krętej, przypominającej tunel drodze, która wydaje się być stworzona jako miejsce do filmowania pościgów samochodowych.
Plan rozwoju Chicago z 1909 roku przewidywał dwupoziomową ulicę wzdłuż rzeki Chicago, częściowo zamykającą Loop. Po umieszczeniu miliona funtów prętów zbrojeniowych i wylaniu 116,000 jardów sześciennych betonu, wschodnio-zachodnia część Wacker Drive (nazwana tak na cześć ówczesnego przewodniczącego Komisji Planowania Chicago, Charlesa H. Wackera) została otwarta w 1926 roku (część północno-południowa nie została ukończona aż do lat 50-tych).
Lower Wacker (i lower Michigan, co jest ogólnie sugerowane w powiedzeniu „lower Wacker”) jest często określana jako „podziemna”. W rzeczywistości znajduje się ona na poziomie gruntu. Z drugiej strony, duża część północnej części śródmieścia, o której zwykle myślimy, że jest na stałym gruncie, jest wyniesiona. W niektórych miejscach Wacker jest trójpoziomowa i jest oznaczona jako „górna”, „dolna” i „dolna, dolna” Wacker.
Lata temu, część dolnej Wacker była oświetlona przez 769 zielonkawych lamp fluorescencyjnych, dając przejście jeszcze bardziej mroczny widok niż teraz. Te światła zastąpiono bardziej wydajnymi, dzięki czemu „Szmaragdowa Autostrada” lub „Szmaragdowe Miasto” lub „Zielone Miasto” jest już tylko szmaragdowym wspomnieniem.
.