Liga Unii, zwana także Ligą Lojalności, w historii Stanów Zjednoczonych – każde ze stowarzyszeń pierwotnie zorganizowanych na Północy w celu wzbudzenia lojalności wobec sprawy Unii podczas amerykańskiej wojny secesyjnej. Podczas rekonstrukcji, rozprzestrzeniły się na Południe, aby zapewnić republikanom poparcie wśród nowo uwłaszczonych czarnych.
Republikanie z Ohio założyli pierwszą Union League of America w 1862 roku, aby przeciwdziałać takim antywojennym grupom jak Copperheads i powstrzymać falę politycznych zwycięstw Demokratów, wynikających ze zbyt wielu północnych porażek na polu bitwy. Starając się wzbudzić entuzjazm dla działań wojennych i tchnąć nowe życie w Partię Republikańską, ligi szybko rozprzestrzeniły się po całej Północy, służąc zarówno jako siła społeczna, jak i polityczna.
Gdy pod koniec wojny armie federalne ruszyły na południe, ligi podążyły za nimi. W okresie radykalnej rekonstrukcji (1865-77) stowarzyszenia stały się głównym narzędziem propagandy republikańskiej wśród wyemancypowanych czarnych.
Nie chcąc dzielić się władzą polityczną, biali z Południa przeciwstawili się organizując własne tajne stowarzyszenia, takie jak Ku Klux Klan, które poprzez zastraszanie i przemoc trzymały czarnych z dala od wyborów. Ostatecznie republikańskie wysiłki, aby odebrać część owoców zwycięstwa, zostały zaprzepaszczone przez ligi Unii, a machina rządowa w południowych stanach stopniowo powróciła do tradycyjnej kontroli białych Demokratów pod koniec Rekonstrukcji.