„Angelica, Eliza i Peggy. Siostry Schuyler”, śpiewa obsada przebojowego musicalu Lin-Manuela Mirandy, Hamilton podczas wejścia siostrzanego trio. Podczas gdy wielu Amerykanów mogło nie znać nazwiska Schuyler zanim nagrodzony Tony musical stał się broadwayowską sensacją, nie da się zaprzeczyć, że rodzina ta jest teraz bardzo znana. Ale było o wiele więcej słynnych sióstr Schuyler niż to, co trafiło na scenę, więc na cześć premiery filmu Hamilton, oto niektóre z najbardziej fascynujących faktów na temat tych showstoppingowych sióstr.
Angelica Schuyler Church
Jak mówi musical, ojciec sióstr Schuyler, Philip Schuyler, był rzeczywiście nadziany. W rzeczywistości, on i jego żona, Catharine Van Rensselaer Schuyler, pochodzili z jednych z najbogatszych rodzin w Nowym Jorku; fakt ten sprawił, że oni i ich ośmioro dzieci, które przetrwały do dorosłości, byli bardzo poszukiwani zarówno w kręgach politycznych, jak i społecznych – nikt bardziej niż ich najstarsze dziecko.
Urodzona w lutym 1756 roku, Angelica miała stać się jedną z najbardziej prominentnych osób w swoim czasie. Oprócz tego, że była równie dobrze znana ze swojego intelektu i uroku, jak i urody, w niektórych kręgach nazywano ją „złodziejką serc”.
Jednakże był to nieoczekiwany mecz, który zdobył jej własne serce. John Barker Church, Anglik, uciekł do Ameryki, prawdopodobnie, aby uciec przed wierzycielami w Anglii, kiedy został wysłany przez Kongres Kontynentalny (pod pseudonimem John Carter) do audytu wydatków wojskowych pod ojca Angeliki, który został mianowany generałem dywizji. Być może obawiając się, że jej ojciec nie zaakceptuje tego związku, Angelica uciekła z Church’em w 1777 roku, gdy miała 21 lat. Pierwsze z ośmiorga ich dzieci urodziło się w Bostonie w następnym roku.
Pod koniec wojny, nowy rząd USA dał Churchowi stanowisko jako wysłannik rządu francuskiego i rodzina przeniosła się do Francji. Podobnie jak w Nowym Jorku, Angelica szybko stała się gwiazdą na paryskiej scenie towarzyskiej, nawiązując przyjaźń z markizem de Lafayette oraz amerykańskimi ambasadorami Benjaminem Franklinem i Thomasem Jeffersonem.
W rzeczywistości, podobnie jak jego polityczny rywal Alexander Hamilton, Jefferson utrzymywał zalotną korespondencję z Angeliką i wydaje się, że romantycznie ścigał ją do pewnego stopnia, choć nie ma dowodów na to, że odwzajemniła jego zainteresowanie. Raczej przekazywała Hamiltonowi w listach to, czego dowiedziała się o prywatnym życiu Jeffersona, w tym o jego seksualnym związku z Sally Hemings, czarną kobietą, która była niewolnicą w jego domu w Monticello. Jak pisze biograf Hamiltona, Ron Chernow, „kiedy Hamilton rozpoczął później kampanię mającą na celu zdemaskowanie tego, co widział jako prawdziwego Jeffersona, zamkniętego w sobie zmysłowca, wiedza o miłosnych przygodach Jeffersona, zaczerpnięta z opowieści Churcha, mogła wpłynąć na jego portret.”
Po pobycie w Paryżu, Church przeniósł swoją rodzinę z powrotem do Anglii, gdzie służył jako członek brytyjskiego parlamentu z ramienia Wendover w latach 1790-1796. Tam jego praca ponownie umieściła Angelikę na wysokiej pozycji społecznej, a ona gościła na swoich salonach liczne osobistości oświecenia, w tym słynnego malarza Johna Trumbulla, i nawiązała kontakty z księciem Walii, przyszłym królem Jerzym IV.
Angelica Schuyler Church zmarła w Nowym Jorku w marcu 1814 roku w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat. Została pochowana w Trinity Churchyard na dolnym Manhattanie, niedaleko grobów swojej siostry, Elizabeth, i męża Elizabeth, Alexandra.
Czy Angelica i Alexander Hamilton mieli romans?
Przez lata, wiele zostało zrobione z relacji między Hamiltonem i jego szwagierką. Według Chernow, „Przyciąganie między Hamiltonem i Angeliką było tak silne i oczywiste, że wielu ludzi zakładało, że byli kochankami. W każdym razie była to przyjaźń o niezwykłej żarliwości”. Dodaje: „Życie małżeńskie Hamiltona było czasami ciekawym ménage-a-trois z dwiema siostrami, które dzielił tylko rok.”
Jednakże możliwy romans między duetem rozegrał się nieco inaczej w prawdziwym życiu, niż widzimy w musicalu Mirandy. Chociaż Hamilton czyni przyciąganie między Hamiltonem a Angeliką znaczącym subplotem, w tym piosenkę „Satisfied”, w której Angelica zmaga się ze swoim wyborem, aby porzucić Hamiltona w imię szczęścia swojej siostry, w rzeczywistości Angelica była już mężatką z dziećmi, kiedy ona i Hamilton po raz pierwszy się spotkali. I choć z pewnością przez lata wymieniali mnóstwo listów, fakt, że żyli na odległość, w tym ponad dekadę na różnych kontynentach, skłania wielu badaczy do przekonania, że jakiekolwiek fizyczne przyciąganie, jakie mogło istnieć, prawdopodobnie nie zostało skonsumowane.
Niemniej jednak, mąż Angeliki odegrał tragiczną i nieświadomą rolę w śmierci Hamiltona. Pistolety, które Hamilton miał przy sobie w swoim nieszczęsnym pojedynku z Aaronem Burrem – te same, których użył syn Hamiltona, Philip, w swoim własnym śmiertelnym pojedynku – były w rzeczywistości własnością Churcha.
Elizabeth Schuyler Hamilton
„Jest tak dziwnym stworzeniem, że posiada wszystkie piękności, cnoty i łaski swojej płci bez żadnej z tych sympatycznych wad, które z powodu ich powszechnego występowania są uważane przez znawców za niezbędne odcienie w charakterze pięknej kobiety”, napisał kiedyś Alexander Hamilton do swojej szwagierki Angeliki, opisując swoją ukochaną żonę.
Urodzona jako Elizabeth Schuyler w sierpniu 1757 roku, była lepiej znana swoim przyjaciołom i rodzinie jako Betsey lub, jak jest nazywana w musicalu Mirandy, Eliza. Choć prawdopodobnie bardziej skromna niż jej starsza siostra, Eliza była również znana ze swojego intelektu i uroku, z których wszystkie (jak również bogactwo jej rodziny) uczyniły z niej poszukiwaną pannę młodą.
Wiemy niewiele o myślach Elizy podczas jej małżeństwa z Hamiltonem – podczas gdy ona sama zachowała listy swojej siostry Angeliki do męża, jej własne nie przetrwały do czasów współczesnych. Wiadomo, że oprócz rodzenia i wychowywania ośmiorga dzieci Eliza pomagała Hamiltonowi w pisaniu przemówień, udzielała mu osobistych i politycznych porad oraz wspierała jego wysiłki jako prawnika i twórcy prawa.
W początkach lat 1790, Hamilton miał pozamałżeński romans z kobietą o nazwisku Maria Reynolds i był później szantażowany na temat tego związku przez męża Reynolds. Hamilton później upublicznił wiele szczegółów dotyczących tego romansu w słynnym Pamflecie Reynoldsa, starając się chronić swoją reputację zawodową, ale niestosowność nadal mogłaby go zrujnować, gdyby Eliza nie zdecydowała się mu publicznie wybaczyć.
Jak fani Hamiltona wiedzą, nie była to ostatnia tragedia w życiu Elizy. W 1801 roku jej najstarsze dziecko, Philip, zostało śmiertelnie ranne w pojedynku w wieku 19 lat – Alexandra spotkałby ten sam los trzy lata później. Ze złamanym sercem Eliza musiała nie tylko samotnie wychowywać siedmioro pozostałych dzieci – z których najmłodsze, również o imieniu Philip, miało zaledwie dwa lata – ale także zmagać się z obciążeniami finansowymi, jakie pozostawił jej mąż.
Po jego śmierci wierzyciele Hamiltona przejęli ich dom na górnym Manhattanie, Grange, ale Eliza była w stanie zebrać wystarczająco dużo pieniędzy, by go odkupić. Była również zmuszona wystąpić do rządu o pieniądze i ziemię, które należały się Hamiltonowi za jego służbę w czasie wojny, ale postanowił z nich zrezygnować. Jej syn, James, wspominał ją później jako „wielką ekonomistkę i najdoskonalszą menedżerkę.”
Religijna kobieta, Eliza poświęciła większość swojego pozostałego życia działalności charytatywnej, zakładając pierwszy prywatny sierociniec w Nowym Jorku, Orphan Asylum Society, gdzie nadzorowała opiekę i edukację ponad 700 dzieci, a także Hamilton Free School, pierwszą szkołę w Washington Heights.
Pod koniec swojego życia Eliza przeniosła się do Waszyngtonu D.C. gdzie regularnie odwiedzali ją dygnitarze i luminarze, a także prezydenci, byli i obecni (Na wypadek, gdyby istniały jakiekolwiek wątpliwości, czy Eliza wybaczyła i zapomniała polityczne manewry przeciwko mężowi, kiedy były prezydent James Monroe przybył do jej domu, by prosić o wybaczenie za swoją rolę w ujawnieniu afery Reynoldsa 60 lat wcześniej, jej siostrzeniec wspominał, jak powiedziała Monroe’owi, że „Żaden upływ czasu, żadna bliskość grobu nie robi różnicy”). Wraz z pierwszą damą Dolley Madison pracowała nad zebraniem funduszy na budowę Pomnika Waszyngtona i zebrała kwestionariusze i raporty dla wielu kolegów i żołnierzy Hamiltona, aby potwierdzić szczegóły w jego listach, które ona i jej syn John Church Hamilton skompilowali w zbiór, który został ostatecznie opublikowany w 1861 roku.
Eliza nigdy nie doczekała się tej publikacji, ani prawdziwego odzyskania reputacji Hamiltona – odeszła w listopadzie 1854 roku, niedługo po swoich 97 urodzinach. Wraz z siostrą Angeliką i jej mężem Alexandrem, została pochowana w kościele Trinity w Nowym Jorku.
„Peggy” Schuyler Van Rensselaer
Despite Hamilton’s meme-generating „and Peggy” some sources conflict as to whether the sister we now recognise as Peggy Schuyler was named Margarita or Margaret. Niezależnie od tego, ogólnie przyjmuje się, że urodziła się ona w Albany, gdzieś we wrześniu 1758 roku. Trzecia z sióstr Schuyler miała reputację bardziej zbliżoną do Angeliki niż Elizy, a współczesne relacje opisują ją jako „nikczemną dowcipnisię”. Mądra i zorientowana politycznie, była, według jednego z powierników Hamiltona, uważana za zbyt opiniotwórczą i krzykliwą jak na kobietę swoich czasów, ale jej bystry umysł i wigor uczyniły z niej królową wielu balów.
Jak Angelica przed nią, Peggy zawarła nieco niekonwencjonalny związek, uciekając z dobrze sytuowanym Stephenem Van Rensselaerem III, gdy miał 19 lat, a ona niewiele mniej niż 25. Choć panowało przekonanie, że Van Rensselaer jest dla niej za młody, przed 21. urodzinami przejął znaczną nowojorską posiadłość ojca, stając się jednym z najbogatszych ludzi w kraju. Peggy i Van Rensselaer mieli razem trójkę dzieci, z których tylko jedno dożyło dorosłości.
Według opowieści zawartej w biografii Hamiltona autorstwa Chernow, podczas wojny Peggy zmierzyła się z grupą Torysów i rdzennych Amerykanów, którzy szturmowali dom Schuylerów w poszukiwaniu jej ojca. Podczas gdy inne kobiety z domu zamknęły się na górze, Peggy zbiegła na dół, by uratować dziecko, które zostało pozostawione na pastwę losu. Kiedy została odkryta przez najeźdźców, poinformowała ich, że jej ojciec poszedł ostrzec miasto o ich obecności, odstraszając tym samym niedoszłych porywaczy. Podobno jeden z grabieżców rzucił jej tomahawkiem w głowę, gdy wycofywała się z dzieckiem po schodach, omijając ją i wbijając się w poręcz.
Choć jej listy mogły przybrać mniej zalotny ton, Peggy również utrzymywała korespondencję z Hamiltonem i przyjaźń z nim przez całe życie. Przypadkowo Hamilton prowadził interesy prawne w Albany w 1801 roku, kiedy stan zdrowia Peggy się pogorszył, a jej szwagier często ją odwiedzał, informując listownie Elizę o jej szybkim spadku. W marcu tego samego roku, w wieku 42 lat, Peggy odeszła. Hamilton napisał do Elizy: „W sobotę, moja droga Eliza, twoja siostra odeszła od swoich cierpień i przyjaciół, ufam, że znajdzie odpoczynek i szczęście w lepszym kraju”.
.