Imagist – grupa poetów amerykańskich i angielskich, których program poetycki został sformułowany około 1912 roku przez Ezrę Pounda – w połączeniu z poetami Hildą Doolittle (H.D.), Richardem Aldingtonem i F.S. Flintem i zainspirowany krytycznymi poglądami T.E. Hulme’a, w buncie przeciwko beztroskiemu myśleniu i romantycznemu optymizmowi, który według niego dominował.
Imagiści pisali zwięzłe wiersze o suchej przejrzystości i twardym zarysie, w których dokładny obraz wizualny stanowił całkowitą wypowiedź poetycką. Imagizm był następcą francuskiego ruchu symbolistycznego, ale, podczas gdy symbolizm miał powinowactwo z muzyką, imagizm szukał analogii z rzeźbą. W 1914 roku Pound zwrócił się ku wortycyzmowi, a Amy Lowell w dużej mierze przejęła przywództwo nad grupą. Wśród innych, którzy pisali poezję imagistyczną byli John Gould Fletcher i Harriet Monroe; a Conrad Aiken, Marianne Moore, Wallace Stevens, D.H. Lawrence i T.S. Eliot byli pod wpływem tego nurtu w ich własnej poezji.
Cztery antologie Imagist (Des Imagistes, 1914; Some Imagists, 1915, 1916, 1917), oraz czasopisma Poetry (od 1912) i The Egoist (od 1914), odpowiednio w Stanach Zjednoczonych i Anglii, opublikowały prace tuzina poetów Imagist.
.