Organizacje mają tendencję do tworzenia i używania swoich własnych zwrotów kodowych. Nie w nikczemny sposób, ale po prostu jako sprawa oczywista. Więc masz, „brzytwa Occam’a” naukowca, „quod erat demonstratum” powiedzenie dla prawników i, dla tych w Anonimowych Alkoholików, „przyjaciel Bill.”
Bill Wilson i dr Bob Smith założył AA. Trzymając się anonimowości, członkowie upuszczają swoje nazwiska, dzięki czemu Bill W. jest „właściwym” sposobem odnoszenia się do pana Wilsona. To jest „Bill” w przyjacielu Billa. A każdy, kto jest przyjacielem Billa, jest członkiem Anonimowych Alkoholików. Całkiem proste, kiedy się do tego zabierasz.
Trudny kawałek jest wtedy, kiedy wyrażenie jest używane poza samym AA. Załóżmy, że obawiasz się, że jesteś znany jako alkoholik. Możesz odczuwać pewien wstyd i chcieć zachować swój sekret w tajemnicy. Z drugiej strony myślisz, że ktoś, kogo spotkałeś, też może być członkiem. Jeśli jednak od razu zapytasz, ryzykujesz swoje dobre imię. Spytanie ich, czy są przyjaciółmi Billa, może załatwić sprawę. Ktoś spoza AA prawdopodobnie nie znałby tego powiązania, więc jesteś bezpieczny. W tej sytuacji jest to rodzaj kryptonimu, aby dać cynk innemu członkowi.
Więc… czy ludzie naprawdę używają tego jako rodzaju tajnego uścisku dłoni? Wydaje mi się, że niektórzy tak. Ale może to wywołać pożar. Oto wpis na blogu kogoś, kto został obrażony, gdy zadano mu pytanie: „Czy jesteś przyjacielem Billa?”
Jest tu jeszcze jedna historyczna ciekawostka. Bill Wilson uczęszczał do ewangelicznej grupy (przed powstaniem AA) zwanej Oxford Group. Była to luźno zorganizowana grupa religijna, która nie miała hierarchii ani urzędników. Polegała ona na publicznym wyznawaniu grzechów i prywatnym dzieleniu się nimi jeden na jeden. Niektóre z tych elementów przeniosły się do tego, jak AA jest prowadzone nawet dzisiaj. Członkowie często mówili o sobie nawzajem jako o „przyjaciołach”. Tak więc przyjaciel Billa byłby kimś więcej niż tylko znajomym, ale zwolennikiem, a nawet wyznawcą.
.