Trzeba było ośmiu wiolonczel, sześciu kontrabasów, czterech puzonów, tuby i trzech manekinów o stalowych ramach, aby przerazić publiczność kinową w 1975 roku.
Od tamtej pory rekiny – i widzowie filmowi – nie byli już tacy sami. Kultowy przebój kinowy Stevena Spielberga „Szczęki” pozostaje naszym definitywnym popkulturowym wyobrażeniem wodnych stworzeń.
Rekiny stały się od tego czasu popularnym tematem dla hollywoodzkich filmowców. Zwłaszcza w gatunku horroru.
Najnowsze wiadomości i analizy
W tym tygodniu ma premierę film „47 metrów w dół”, opowiadający o dwóch siostrach uwięzionych w klatce z rekinami.
Joshua Moyer jest elasmobranchologiem – czyli „ekspertem od rekinów” dla reszty z nas. I ma kilka interesujących spostrzeżeń na temat tego, jak dokładnie lub nie, rekiny były przedstawiane w kinie – od czasu, gdy Roy Scheider potrzebował większej łodzi.
Itemat 1: Rekiny nie ryczą
W miarę jak technologia filmowa poprawiała się na przestrzeni lat, zdolność do tworzenia realistycznie wyglądających i poruszających się rekinów podążała za nią.
Czym zajmuje się Elasmobrancholog
Badają rekiny, ich zachowanie, anatomię i metody ochrony.
Elasmobranchii to podklasa ryb chrzęstnoszkieletowych, charakteryzująca się posiadaniem pięciu do siedmiu par skrzeli, sztywnych płetw grzbietowych i małych łusek plackowatych na skórze.
„To nie znaczy, że każdy rekin na ekranie jest anatomicznie dokładny”, zauważa Moyer, który jest szczególnie krytyczny wobec jednego mitu filmowego w szczególności.
„To jest mój pet peeve, gdy oglądam film i rekin ryczy, gdy atakuje. Żaden rekin nie ryczy. Kropka.”
Moyer uważa, że zachowanie rekinów jest często źle przedstawiane na ekranie.
„Jeśli rekin jest głównym elementem historii, jak w 'Szczękach’, są szanse, że będzie miał więcej czasu ekranowego.
„Im więcej czasu ekranowego mają rekiny, tym większe szanse, że filmowiec będzie swobodnie traktował prawdę, aby uczynić historię bardziej rozrywkową.”
Choć Moyer przyznaje, że rekiny mogą być „bardzo brutalne”, uważa również, że „prawie zawsze” są przedstawiane jako zbyt krwiożercze.
Punkt 2: zbyt duży nacisk na drapieżne zachowanie
W skrócie, zbyt duży nacisk kładzie się na nawyki żywieniowe rekinów, mówi.
„Wyobraź sobie, że ktoś postawił przed tobą talerz z twoim ulubionym jedzeniem, a następnie nagrał cię jak je jesz. Jeśli to wszystko, co przeszkadzało im nagrywać, to kiedy odtwarzają go z powrotem będziesz wyglądać jak wszystko, co robisz, to eat.
„Teraz wyobraź sobie, że ktoś robi film na podstawie wszystkich nagrań z jedzenia. To jest właśnie problem rekinów.”
Temat 3: Subtelne upiększenia
Jaws był sukcesem zarówno krytycznym, jak i kasowym, zdobywając trzy Oscary podczas rozdania nagród Akademii w 1976 roku – i niewiele brakowało, aby został uznany za najlepszy film.
Niektóre godne uwagi filmy z udziałem rekinów:
Jaws (1975)
Deep Blue Sea (1999)
Open Water (2003)
The Reef (2010)
Sharknado (2011)
The Shallows (2016)
Pomimo swojego wieku, pozostaje również jednym z najbardziej popularnych wśród ekspertów ze względu na swoje „subtelne upiększenia”.
„W pewnym momencie w filmie”, wyjaśnia Moyer, „kapitan Quint widzi rekina i zauważa, że musi mieć 25 stóp długości.
„W rzeczywistości największe dokładnie zarejestrowane Żarłacze Białe mają od 19 do 21 stóp długości. Upiększanie jest tam, ale subtelne.
„Myślę, że to dlatego wszyscy biolodzy rekinów, których znam, lubią 'Szczęki’. Dobrze się bawimy, wyłapując nieścisłości i dyskutując o tym, do jakiego stopnia rzeczy są przesadzone.”
W dzisiejszych czasach istnieje kwitnący podgatunek raczej głupich filmów poświęconych drapieżnikom – z filmami takimi jak „Sharknado” i „Megashark Versus Crocosaurus”.
Moyer uważa, że te „dzikie portrety” stały się popularne wśród reżyserów filmów klasy B, ponieważ są skutecznym sposobem na przyciągnięcie widowni i mogą być wyprodukowane przy stosunkowo niskim budżecie.
Temat 4: gdzie są małe rekiny?
Mniejsze gatunki rekinów są tymczasem zbyt często ignorowane.
„Zadaj sobie pytanie: 'Kiedy ostatnio widziałem film o nieuczciwym żarłaczu trapezowym lub żarłocznym żarłaczu pigmejskim?'”
Wpływ portretów rekinów na ekranie
Jest jednak poważna strona tego wszystkiego.
W 2000 roku, autor 'Szczęk’ Peter Benchley mówił o swoim żalu z powodu stworzenia „nieuczciwego rekina” w wywiadzie dla Animal Attack Files.
„To, co teraz wiem, a czego nie wiedziałem, gdy pisałem 'Szczęki’, to fakt, że nie ma czegoś takiego jak nieuczciwy rekin, który rozwija smak ludzkiego mięsa.
„Nikt nie docenia, jak bardzo są one podatne na zniszczenie.'”
Moyer mówi, że połów rekinów stał się „en vogue” po wydaniu Szczęk, stając się nawet zagrożeniem dla kilku gatunków w rezultacie.
Pragnący dreszczyku emocji rybacy, którzy w przeciwnym razie nie mogliby być celem połowu rekinów, byli teraz świadomi tych zwierząt.
„Podejrzewam, że duża część tego była również spowodowana ludzkim ego i skłonnościami macho”, dodaje Moyer.
„Subtelną, ale bardzo realną niedźwiedzią przysługą, jaką media i film wyświadczyły rekinom, jest stworzenie fałszywego wrażenia, że mogą one przetrwać wszystko, ponieważ są tak duże i potężne.”
Moyer uważa jednak, że odpowiedzialni twórcy filmowi również mogą zrobić coś dobrego.
„Nie ma wątpliwości, że filmy i filmy dokumentalne doprowadziły do zwiększenia świadomości społecznej na temat rekinów.
„Jeśli ta świadomość zaowocuje bezpieczniejszymi praktykami kąpiących się w oceanie, bardziej naukowymi badaniami nad zdrowiem populacji rekinów i zwiększonym zainteresowaniem zachowaniem rekinów, zaliczę to do pozytywnych rezultatów.
„Sztuczka polega na tym, że film lub dokument musi inspirować ludzi do pozytywnych działań po wyjściu z kina lub wyłączeniu telewizora.”
47 Metrów w dół jest w kinach w tym tygodniu. Możesz śledzić Joshua Moyer na Twitterze @ElasmobranchJKM
Więcej na i:
Co Dunkierka robi źle – według historyka II wojny światowej
Co telewizyjne dramaty kryminalne robią źle – według byłego detektywa
.