Wczesne lata (1955-1959)Edit
Po kilku grach w ligach mniejszych, Robinson dokonał swojego pierwszego występu z Orioles na 17 września 1955 na Memorial Stadium przeciwko Washington Senators, batting szósty w składzie. Miał dwa trafienia w czterech at bats, singling w czwartym inningu przeciwko Chuck Stobbs na jego pierwszy hit przed jazdy w biegu na jeden w ósmym inningu w 3-1 zwycięstwo. Po tym, poszedł hitless w jego następnych 18 at bats przed siedząc na sezon w ostatnich dwóch meczach. „Działacze z Ligi Amerykańskiej sprawili, że wyglądałem jak to, kim byłem – młodym, zielonym, niedojrzałym osiemnastolatkiem, który miał szczęście pierwszego dnia przeciwko Waszyngtonowi” – wspominał później. Po sezonie, Orioles przydzielili go do Willard Blues, kolumbijskiej drużyny ligi zimowej, do której Baltimore wysłało kilku swoich najlepszych prospektów. Earl Wilson uderzył Robinsona w głowę boiskiem w jednym z meczów, ale Robinson był chroniony przed poważnymi obrażeniami z powodu nowego kasku z włókna szklanego, który zespół testował na swoich graczach.
W 1956 roku Robinsonowi pozwolono pozostać na wiosennym treningu z Orioles do 21 marca, ale Baltimore nabyło Bobby’ego Adamsa, aby grał na trzeciej bazie, myśląc, że 18-letni Robinson nie był całkiem gotowy na główne ligi. Większość roku spędził w Class AA San Antonio Missions, gdzie w sierpniu zerwał chrząstkę w prawym kolanie podczas wślizgiwania się na bazę. Początkowo obawiano się, że kontuzja będzie wymagała operacji, ale odpoczynek i ciepło zmniejszyły opuchliznę i opuścił tylko kilka meczów. Awansował do Baltimore po sezonie w lidze mniejszej, wystąpił w 15 meczach, demonstrując umiejętność gry w polu ponad swoje lata, choć tylko baty .227.
Robinson rywalizował z przyszłym Hall of Famer George’em Kellem, aby być codziennym trzecim bazowym Baltimore w 1957 roku, choć Kell szczęśliwie mentorem młodszego gracza. Obaj stworzyli skład wyjściowy (Robinson na trzeciej bazie, Kell na pierwszej), ale dwa tygodnie w sezonie, Robinson całkowicie zerwał chrząstkę w kolanie, gdy przekoziołkował, aby uniknąć tagu na pierwszej bazie. Opuścił cały maj i spędził większość czerwca na rehabilitacji w San Antonio, ale po powrocie odzyskał pozycję startową. 2 sierpnia został ponownie uderzony w głowę boiskiem, tym razem przez Neda Garvera. Błędny rzut spowodował lekki wstrząs mózgu i ranę nad lewym okiem Robinsona, która wymagała 10 szwów, ale po pięciu dniach piłkarz był gotowy do ponownego występu. 14 sierpnia Pedro Ramos rzucił mu piłkę, którą ten zamienił na swój pierwszy home run w lidze. W 50 meczach uzyskał wynik .239. Ze względu na czas, który stracił, Orioles kazali mu ponownie grać zimą w baseball, aby kontynuować jego rozwój. Tym razem w Hawanie, prowadził ligę z dziewięcioma home runami.
Gdy Orioles grali z New York Yankees pod koniec kwietnia 1958 roku, Yogi Berra powiedział, że Robinson miał „wielką przyszłość” po tym, jak trzeci bazowy dove złapać Gil McDougald ziemi piłkę, wstał i nadal wyrzucił Berra próbuje wynik. Ofensywnie, Robinson bił .406 do kwietnia. W połowie sezonu, rozwinął zaczep w swoim zamachu i zaczął uderzać zbyt wiele pop flies. W sierpniu zaczął tracić czas gry na rzecz Dicka Williamsa z powodu załamania. Pomógł Hoytowi Wilhelmowi rzucić no-hitter 28 września, robiąc trzy świetne zagrania w polu po zastąpieniu Williamsa na trzeciej bazie w ósmej rundzie. „Nie było zbyt wielu jasnych punktów w moim sezonie 1958, ale udział w no-hitterze Wilhelma był dla mnie najważniejszy” – wspomina Robinson. W 145 meczach uzyskał wynik .238 z trzema home runami w 463 at bats, słabe liczby ofensywne, ale jego obrona była bardziej imponująca. „Myślę, że Brooks jest klasą sam dla siebie jako defensywny trzeci baseman”, powiedział menedżer Oriole Paul Richards.
Po sezonie 1958, Robinson służył sześć miesięcy w Arkansas National Guard, który oszczędził mu ryzyka bycia pobranym przez wojsko Stanów Zjednoczonych i konieczności służenia nieprzerwanie przez dwa lata. Służba nie pozwoliła mu być w optymalnej formie baseballowej, a krótko po rozpoczęciu sezonu 1959 Robinson został wysłany do Vancouver Mounties z Class AAA Pacific Coast League. 17 maja miał przerażający moment, kiedy wpadając do ziemianki na Capilano Stadium, aby złapać piłkę, złapał prawy biceps na haku, zrywając ścięgna i powodując silne krwawienie. W wyniku kontuzji nie doszło do zerwania nerwu, co zakończyłoby jego karierę, ale musiał opuścić tylko 25 meczów. Spełniając obietnicę, którą złożył, gdy zdegradował Robinsona, Richards odwołał go przed pierwszym meczem All-Star Game w tym sezonie. Czas spędzony w Minors pomógł mu w uderzeniach; biograf Doug Wilson napisał, że „nie był już pokonany przez miotaczy z dużej ligi”. W 88 meczach uzyskał wynik .284, a Richards powiedział, że był „najlepszym graczem w Lidze Amerykańskiej w ostatnich pięciu tygodniach sezonu.”
Gracz codzienny, MVP (1960-1965)Edit
Do 1960 roku Robinson był bezsprzecznie trzecim bazowym Oriole. Rozpoczął rok na szóstym miejscu w składzie, ale awansował na trzecią bazę po tym, jak w czerwcu zanotował 333 pkt, a w lipcu 351 pkt. W lipcu został wybrany do swojego pierwszego z 18 prostych meczów Major League Baseball All-Star Games; będzie częścią obu meczów w latach 1960-62, w których rozgrywane były dwa mecze w roku. 15 lipca zanotował pięć trafień w pięciu próbach, trafiając w cykl w zwycięstwie 5-2 nad Chicago White Sox. Po raz pierwszy od przybycia do Baltimore, Orioles byli pretendentami do tytułu mistrza AL, będąc częścią trójstronnego wyścigu z Jankesami i White Sox, gdy nadszedł wrzesień. W pierwszym meczu wczesnowrześniowej serii przeciwko Jankesom w Baltimore, Robinson miał pierwszy RBI, a następnie wyłączył piłkę uderzoną z nogi Milta Pappasa w dziewiątym meczu i wyrzucił Hectora Lopeza z pierwszej bazy. Prowadził w jedynych biegach w drugim meczu, w którym Orioles przejęli pierwsze miejsce w AL 3 września. Baltimore zamiótł serię, ale gorączka krótko hospitalizowany Robinson na koniec serii, a on poszedł do batting slump. Po tym jak został zmieciony w serii czterech meczów z Nowym Jorkiem później w miesiącu, Baltimore skończyło na drugim miejscu. W 152 meczach Robinson uzyskał wynik .294 i zaliczył 14 home runów. Zajął trzecie miejsce w głosowaniu AL Most Valuable Player (MVP) (za Rogerem Marisem i Mickeyem Mantle), został nazwany Najbardziej Wartościowym Oriolem przez nadawców sportowych i dziennikarzy sportowych w Baltimore, i wygrał swoją pierwszą z 16 kolejnych Złotych Rękawic na trzeciej bazie.
Przez większość 1961 roku Robinson był pierwszym pałkarzem w składzie Baltimore. Jeszcze bardziej ugruntował swoją reputację defensywną w 1961 roku; dziennikarz sportowy Bob Addie poinformował: „Młodzi starzy wyjadacze” w loży prasowej zaczynają porównywać Brooksa Robinsona z Baltimore z wielkimi trzecimi bazowymi z przeszłości. Jednym z dwóch graczy w AL, którzy pojawili się w każdym meczu sezonu, on batted .287 z 192 trafieniami (drugi w lidze tylko do Norm Cash’s 193) i siedem home runs.
Po dwóch prostych finiszach na drugim miejscu, Orioles slumped do siódmego miejsca w lidze w 1962 roku, ale Robinson miał kolejny dobry rok. W kolejnych grach 6 i 9 maja, Robinson uderzył grand slam, jeden z sześciu graczy ligi, którzy kiedykolwiek to zrobili w tym czasie. W sierpniu, miał osiem trafień z rzędu w ciągu trzech meczów. Sports Illustrated ogłosił go „najlepszym trzecim basemanem w lidze”. Po raz pierwszy osiągnął poziom powyżej .300 (.303) i przekroczył granicę 20 home runów (23), notując 86 RBI, za co po raz drugi został uznany najbardziej wartościowym graczem ligi. Robinson miał doskonały start ofensywny w sezonie 1963 i miał trafienia w obu swoich at bat’s w tegorocznym All-Star Game. Ogólnie rzecz biorąc, jego ofensywna produkcja zmniejszyła się, gdyż po przerwie na All-Star uzyskał wynik .219, a jego passa 462 kolejnych rozegranych spotkań dobiegła końca, gdy menedżer Billy Hitchcock posadził go na ławce w nadziei na poprawę jego uderzenia. Dla roku, on batted .251 z 11 home runs i 67 RBI.
Robinson spędził dodatkowy czas w 1964 wiosna szkolenia praktykujących ofensywę z uderzenia trenera Gene Woodling. Trener zachęcał Robinsona, aby przestał huśtać się na złych boiskach, a Robinson zaczął używać nieco cięższego kija. Przeciwko Jankesom na początku roku zrobił to, co Wilson powiedział, że „ogólnie uznano to za zagranie roku”, nurkując, by zatrzymać mocno uderzoną piłkę po ziemi z kija Bobby’ego Richardsona i wyrzucając go, gdy jeszcze siedział na ziemi. Z Orioles, Jankesami i White Sox w trójstronnym wyścigu po pióro, Robinson od 7 września do końca sezonu bił .464 z 28 RBI, choć Orioles znów znaleźli się za Jankesami. Orioles uhonorowali go „Nocą Brooksa Robinsona” pod koniec sezonu, o której piłkarz powiedział, że „na zawsze pozostanie jednym z najwspanialszych momentów mojego życia”. Maxwell Kates z Society for American Baseball Research powiedział, że „Robinson miał być może swój najlepszy sezon w 1964 roku.” Grając wszystkie oprócz dwóch inningów w sezonie 163 gier Baltimore, Robinson uderzył dla .318 batting average z 28 home runami. Prowadził w lidze z 118 RBI, zdobywając nagrodę AL MVP. Przez większą część 1965 roku Robinson znów notował ponad .300, choć pod koniec roku jego średnia spadła do .297. Prowadził Baltimore w średnim odbiorze i RBI (80).
Mistrz World Series (1966-1971)Edit
1966-1970Edit
Podczas offseason 1965-66, Orioles nabyli byłego MVP National League (NL) Franka Robinsona z Cincinnati Reds; Frank miałby odbijać jako trzeci w składzie, tuż przed Brooksem. W połowie roku, Brooks miał 70 RBI. W All-Star Game, rozgrywanym w warunkach 106°F (41°C), dokonał kilku znakomitych zagrań w obronie i zanotował trzy trafienia, otrzymując tytuł MVP meczu, mimo że drużyna AL przegrała 2-1. W sierpniu, w 28 meczach, zmagał się z trudnościami, notując wynik .187 i tylko trzy RBI. Mimo to Orioles 15 września zdobyli Puchar AL po raz pierwszy w karierze Robinsona. W 157 meczach Robinson uzyskał wynik .269 z 23 home runami i 100 RBI, co było jego drugim (i ostatnim) sezonem z co najmniej 100 RBI. W głosowaniu na MVP AL zajął drugie miejsce po Franku, tegorocznym zdobywcy Potrójnej Korony; kolega z drużyny Boog Powell zajął trzecie miejsce.
Przeciwko Los Angeles Dodgers w World Series, Frank i Brooks trafili back-to-back home runy z Donem Drysdalem w Game 1, zwycięstwie 5-2. „Drugi boisko Drysdale’a do mnie była wysoka szybka piłka, a ja zaparkowałem go w prawie tych samych miejscach w lewym pawilonie pola ,” Robinson wspominał. W meczu nr 4, Orioles pielęgnowali prowadzenie 1-0 w piątej rundzie, kiedy Jim Lefebvre rozpoczął od singla. Następny pałkarz, Wes Parker, uderzył piłkę po ziemi, którą Robinson musiał wyciągnąć, aby ją złapać. Po potknięciu się, Robinson rzucił piłkę do drugiego bazowego Davey’a Johnsona, który wyrzucił Parkera z pierwszej bazy, aby zakończyć podwójną grę. Wynik pozostał 1-0 do końca meczu, a Orioles zakończyli czteromeczowy sweep Dodgers dla pierwszego mistrzostwa Baltimore w World Series. Zdjęcie Robinsona skaczącego w powietrze, gdy biegł do kopca miotacza, aby pogratulować Dave’owi McNally’emu po meczu, pozostaje jednym z najbardziej kultowych zdjęć Oriole. Po sezonie, on i wiele innych gwiazd baseballu udał się na wycieczkę do Wietnamu, odwiedzając żołnierzy amerykańskich stacjonujących tam podczas wojny w Wietnamie.
W 1967 szkolenia wiosna, Phil Niekro uderzył Robinson w głowę z boiska, powodując łagodny wstrząs mózgu. Robinson slumped początku roku, ale poprawiła się pod koniec czerwca, post 17 hitów ponad 39 at bats w jednym 10-game stretch, w tym pięć home runs. Jego home run w All-Star Game był jedynym biegiem dla AL w jego 2-1, 15-inning straty. 6 sierpnia po raz czwarty w swojej karierze trafił w potrójną grę, co jest rekordem ligi. „Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby ktoś wymazał mój rekord trafienia w czterech trójkowych zagraniach,” powiedział. Pod koniec roku był bezbłędny w 49 z 51 uderzeń. W 158 meczach uzyskał wynik .269 z 22 home runami i 77 RBI. W 1968 roku zagrał we wszystkich 162 meczach dla Orioles, zaliczając .253 z 17 home runami i 75 RBI.
Do maja 1969 roku Robinson zaliczył .216, podnosząc swoją średnią do .234 pod koniec roku. Menedżer Earl Weaver przypisał swoje problemy do huśtawki na złych boiskach, jak również jego powolne tempo, które uniemożliwiło mu uzyskanie jak wiele trafień w polu. 13 sierpnia miał trzy RBI w zwycięstwie 8-0 nad Oakland Athletics, w tym 193. home run w karierze przeciwko George’owi Lauzerique’owi, który pobił rekord Ala Rosena dla większości home runów trzeciego bazowego gracza AL. Robinson trafił .234 z 23 home runami i 84 RBI, a Orioles wygrali nowo utworzoną dywizję AL East, aby awansować do postseason.
W meczu 1 AL Championship Series (ALCS) przeciwko Minnesota Twins, Robinson miał cztery trafienia w wygranej Baltimore 4-3. On gloved hard-hit line drive z kija Roda Carew w Game 3, 11-2 zwycięstwo, że klincz Orioles podróż do World Series, aby zmierzyć się z New York Mets. Podczas meczu nr 1 Rod Gaspar uderzył wolną, odbijającą się piłkę w kierunku trzeciej bazy, o której zarówno Gaspar, jak i miotacz Mike Cuellar myśleli, że będzie trafieniem. Robinson złapał ją gołymi rękoma i rzucił do pierwszej bazy, zanim ten w pełni wstał, zatrzymując Gaspara, a Orioles wygrali 4-1. Zrobił podobną sztukę, aby utrzymać Jerry Grote od uzyskania hitu w Game 2 i miał RBI singiel przeciwko Jerry Koosman, ale Baltimore stracił 2-1. Z Orioles trailing Mets 1-0 w dziewiątym inningu Game 4, Robinson batted przeciwko Tom Seaver z biegaczami na pierwszym i trzecim i jeden out. Posłał piłkę w kierunku prawego pola, ale został okradziony z trafienia, gdy Ron Swoboda wykonał nurkujący chwyt; Wilson napisał, że ten chwyt „jest jednym z najlepszych zagrań wszech czasów w historii World Series.” Baltimore stracił 2-1 w 10 inningów, a następnie udał się do utraty serii w pięciu meczach.
Robinson zaczął używać cięższego kija w 1970 roku, który przypisał do poprawy początku sezonu, jak on batted .311 w kwietniu. 9 maja zaliczył swój 200. home run. Jego dwutysięczne trafienie miało miejsce 20 czerwca, był to trzykrotny home run, który zapewnił mu zwycięstwo w meczu z Washington Senators. Przeciwko Red Sox 4 września, zanotował pięć trafień, dwa home runy i cztery RBI w zwycięstwie 8-6. W pierwszym meczu z Senatorami 29 września, miał swój tysięczny RBI w karierze przeciwko Joe Colemanowi, który również pozwolił na swój 200. home run. Robinson miał swoją najwyższą średnią (.276) i RBI (94) od 1966 roku, dodając 18 home runów, gdy Orioles ponownie wygrali AL East.
1970 postseasonEdit
W ALCS, przeciwko Twins, Robinson batted .583 z trzema biegami zdobytymi i dwoma RBI jako Baltimore ukończył sweep, wysyłając je do World Series przeciwko Cincinnati Reds. W szóstej rundzie meczu 1. serii światowej, w którym był remis 3-3, Lee May uderzył piłkę z jednej ręki obok trzeciej. Grając za bazą, Robinson rzucił się do przodu, podbił piłkę, obrócił się o 180 stopni i wykonał rzut z jednego wyskoku do pierwszej bazy, który ledwo pokonał Maya. Lata później Jayson Stark z ESPN uznał to zagranie za trzecie najlepsze zagranie wszech czasów. Przeciwko Gary’emu Nolanowi w siódmym meczu, Robinson swoim solowym home runem zapewnił Baltimore zwycięstwo 4-3. Jak się okazało, były to tylko pierwsze z wielu pięknych zagrań, które Robinson wykonał podczas serii.
Podczas Meczu 2, Robinson wskoczył w lukę między nim a shortstopem Markiem Belangerem, aby zagrać piłkę naziemną uderzoną przez Bobby’ego Tolana w pierwszym rzucie. Rzucając w bok do drugiej, zmusił Pete’a Rose’a. Następnie, w trzecim inningu, złapał twardy line drive z pleców May’a, wirując i rzucając prawie natychmiast do drugiej, aby rozpocząć podwójną grę, która zakończyła inning. Baltimore wygrało mecz 6-5. Robinson złapał nad głową piłkę odbijającą się od kija Tony’ego Péreza w pierwszej rundzie meczu nr 3, wyprzedzając Rose’a do trzeciej bazy i rzucając do pierwszej, aby rozpocząć grę podwójną. Robinson częściowo okrążył piłkę, zanim ją podniósł, co pozwoliło mu rzucić do pierwszej bazy pod lepszym kątem. W szóstej kolejce wskoczył na lewą stronę, by pozbawić Johnny’ego Bencha trafienia, ledwo utrzymując się na twardym dysku. Ofensywnie, miał dwa RBI w wygranej Baltimore 9-3. W Game 4, miał cztery trafienia i home run, choć Baltimore stracił 6-5. Wreszcie, w Game 5, zrobił nurkowania back-handed catch of a line drive off of Bench’s bat w dziewiątym, jak Baltimore wygrał grę 9-3 do klinczu ich drugie zwycięstwo World Series.
Though Robinson batted .429 z dwoma home runs w serii, jego defensywne prowess było to, co naprawdę wyróżniał się, jak zaczął dwa podwójne gry i pole 23 szanse podczas dokonywania kilku wybitnych plays. Jego występy przyniosły mu nagrodę World Series MVP. Podczas serii menedżer Reds, Sparky Anderson, powiedział: „Zaczynam widzieć Brooksa we śnie. Gdybym upuścił ten papierowy talerz, podniósłby go na jednej nodze i wyrzucił z pierwszej.” „Nigdy w życiu nie widziałem czegoś takiego jak on”, powiedział Rose. „Musi być największym trzecim basemanem wszech czasów”, powiedział Pérez, który grał na tej samej pozycji. „Po prostu lubię patrzeć na jego grę. Za każdym razem jest we właściwym miejscu”. Wilson napisał, że wybitna gra Robinsona w serii, która była transmitowana w telewizji ogólnokrajowej, pomogła mu docenić jego zdolność do bycia docenionym przez fanów baseballu poza obszarem Baltimore. Po sezonie zdobył Pas Hickoka, wręczany corocznie najlepszemu zawodowemu sportowcowi roku.
1971Edit
Przed sezonem 1971 Robinson podpisał kontrakt na 100 000 dolarów, stając się tylko jednym z 12 graczy z tak wysoką pensją baseballową w tamtym czasie. Zagrał 50 meczów z rzędu bez popełnienia błędu i otrzymał najwięcej głosów spośród graczy AL w All-Star Game. 28 lipca w nietypowy sposób popełnił trzy błędy w meczu, ale Baltimore i tak wygrało 3-2. Wilson zauważył, że „ludzie dosłownie chodzili po księżycu, zanim Brooks Robinson popełnił trzy błędy w meczu”. W 156 meczach, on batted .272, uderzając 20 home runs i jazdy w 92 biegach jak skończył czwarty w głosowaniu AL MVP.
Dla trzeciego roku z rzędu, Orioles wygrał AL East. W meczu nr 2 ALCS przeciwko Athletics, Robinson zaliczył home run przeciwko Catfishowi Hunterowi. Miał dwa RBI w Game 3 i batted .364 w serii jak Baltimore zmieciony Athletics, awansując je do World Series, gdzie będą musieli zmierzyć się z Pittsburgh Pirates. W Game 2 Robinson miał trzy RBI i pięć razy bezpiecznie dotarł do bazy, dołączając do Babe’a Rutha i Lou Brocka jako jedynych graczy, którzy zrobili to w World Series. Podczas ósmej inningu, wylądował na klatce piersiowej po nurkowaniu na odbijającą się piłkę z kija Manny’ego Sanguilléna, ale wstał na czas, aby wyrzucić biegacza. Baltimore wygrało 11-3. Po Pirates dostał dwa baserunners w pierwszym inningu meczu 3, Robinson snagged twardy line drive z kija Bob Robertson, rzucając do drugiej dla podwójnej gry. Baltimore przegrało ten mecz 5-1. Kiedy Orioles stanęli w obliczu eliminacji w meczu 6, Robinson uderzył w 10. rundzie ofiarę przeciwko Bobowi Millerowi, który zdobył zwycięski bieg w zwycięstwie 3-2. On batted .318 w serii i remis z innymi Orioles i Pirates dla najbardziej RBI w serii (pięć), ale Pittsburgh pokonał Orioles w siedmiu meczach.
Późniejsze lata (1972-1977)Edit
Robinson służył jako Major League Baseball Players Association player’s representative for much of his career with the Orioles. W 1972 roku, on i Belanger były wśród 47, którzy głosowali za strajkiem 1972 Major League Baseball. „Chcę grać”, powiedział Robinson reporterom. „Wszyscy gracze tak robią. Wszystko sprowadza się do tego, czy właściciele są skłonni pójść na pewne ustępstwa. Myślę, że nasi koledzy też są skłonni na nie pójść i to wydaje się być najlepszą szansą.” Strajk tylko ran up anulowanie gier na 10 dni sezonu 1972, ale Robinson został booed w jego pierwszym at bat roku na Memorial Stadium.
W 153 gier w 1972, Robinson batted .250. Jego osiem home runs i 64 RBI były jego najniższe sumy w tych kategoriach od 1961 roku. W trakcie sezonu publicznie skrytykował Weavera, gdy Weaver zasugerował, że niektórzy z weteranów Oriole stają się zbyt starzy, by grać. „Uważam, że ta uwaga jest żenująca” – powiedział Robinson. „Nie lubię chodzić w miejsca, w których słyszę, jak ludzie mówią, że jestem nad górką, lub wiedzą, że dziękują za to”. Uznał jednak, że Weaver był świetnym menedżerem i zauważył kilka lat później, że „Rzadko kiedy kwestionowałem jego działania.” Robinson nadal wygrał nagrodę komisarza, prezentowaną corocznie osobie, która najlepiej reprezentowała baseball jako gracz i jako osoba.
Robinson trafił dwa home runy w dniu otwarcia w 1973 roku, ale jego średnia uderzeń była poniżej .200 do połowy czerwca. On nadal wykonane All-Star Game, ale sportswriters zauważyć, że jego wybór miał więcej do czynienia z popularnością niż to zrobiło z jego wydajności, że sezon. 4 maja miał swoje 2,417. trafienie w karierze, bijąc rekord Pie’a Traynora w największej liczbie trafień dla trzeciego bazowego. Defensywnie, rozpoczął dwa 5-4-3 triple play; jeden 7 lipca przeciwko Athletics i jeden 20 września przeciwko Detroit Tigers. W ostatnich dwóch i pół miesiącach sezonu miał prawie 300 punktów. Zagrał w 155 meczach, notując .257 z dziewięcioma home runami i 72 RBI, gdy Orioles wrócili do playoffów po rocznej nieobecności. W ALCS przeciwko Oakland, on batted .250 z biegiem zdobyte i dwa RBI jako Athletics pokonał Baltimore w pięciu meczach.
Though Robinson wykonane więcej błędów niż zwykle w 1974 roku, był batting .311 na All-Star przerwy. W przedostatniej grze roku Robinson zdobył punkt z pierwszego miejsca po podwójnym trafieniu Andy’ego Etchebarrena. Bieg zapewnił margines zwycięstwa w meczu, który w połączeniu z porażką Jankesów tego samego dnia, uczynił Orioles mistrzami AL East. Robinson uzyskał wynik .288 i siedem home runów. Jego średnia punktowa była najlepsza od 1965 roku, ale liczba RBI była najniższa od 1959 roku. Historyk Oriole Ted Patterson napisał, że 1974 był „jego ostatnim solidnym sezonem”. Orioles ponownie zmierzyli się z Athletics w ALCS; w meczu 1, Robinson rzucił się do łapania piłki uderzonej przez Dicka Greena, a następnie wyrzucił go z pierwszej linii, dodając solo home run w wygranej Baltimore 6-1. On będzie bat tylko .083 w serii, która Oakland wygrał w czterech games.
Plaged przez ból kciuka i spadek zdolności w 1975 roku, Robinson przegapił All-Star Game po raz pierwszy od 1960 roku. Jego średnia uderzeń wynosiła .159 w pewnym momencie, a 7 lipca, pinch-hitter został zastąpiony przez niego po raz pierwszy od 1958 roku. W 144 meczach zanotował .201 z sześcioma home runami i 53 RBI. Na jasnej stronie, prowadził AL third basemen w Fielding Procent po raz 11.
Orioles miał młody trzeci bazowy prospekt o nazwie Doug DeCinces, a 17 maja 1976 r. Weaver poinformował Robinsona, że DeCinces przejmie jego pozycję; choć nadal był dobrym polowym, Robinson był tylko batting .165. Robinson poprosił o wymianę do drużyny, która dałaby mu więcej czasu gry i prawie został wysłany do White Sox, ale zawetował transakcję, ponieważ Chicago nie chciało dać mu kontraktu na 1978 rok. W 71 meczach uzyskał wynik .211 z trzema home runami i 11 RBI. 1977 był jego ostatnim sezonem, w którym grał bardzo rzadko. „Ostatni wielki moment Brooksa, według Pattersona, miał miejsce 19 kwietnia przeciwko Indianom, kiedy to w dolnej części 10-tej rundy meczu z Indianami, Baltimore prowadziło 5-3. Było dwóch ludzi na bazie, a po pracy liczenia pełne i faul off kilka boisk, Robinson uderzył walkoff home run przeciwko Dave LaRoche dla 6-5 Oriole zwycięstwo. Zrobił swój ostatni występ batting 5 sierpnia na stadionie Anaheim, pinch hit dla Belanger w górnej części ósmego inningu i podszewki out. Jednak zagrałby krótko w jeszcze jednym meczu, osiem dni później na Memorial Stadium przeciwko Athletics. Wszedł jako rezerwowy za Ala Bumbry’ego przeciwko leworęcznemu Bobowi Laceyowi. Kiedy menedżer Oakland Bobby Winkles zastąpił Lacey’a praworęcznym Dougiem Bairem, Weaver zastąpił Robinsona leworęcznym Tonym Muserem, zanim jeszcze rozpoczął się atak. Z Orioles potrzebujących innego miejsca w składzie, gdy Rick Dempsey wrócił z listy niepełnosprawnych, Robinson przeszedł na emeryturę 21 sierpnia, z więcej niż miesiąc do sezonu.
.